Archive for 2020

Πριν χρόνια βρέθηκα στο Παρίσι για λίγες ημέρες, αλλά τα φέρε έτσι η κατάσταση να "ξεμείνω" εκεί μέχρι και την παραμονή της Πρωτοχρονιάς.

google photo

Έτσι είχα την ευκαιρία να ζήσω το κλίμα των εορτών στο Παρίσι και θα ομολογήσω ότι αυτά τα Χριστούγεννα θα μου μείνουν αξέχαστα για πολλούς λόγους. Στολισμένες εορταστικές βιτρίνες, δρόμοι με ιδιαίτερους στολισμούς και φωτισμούς, εορταστικές εκδηλώσεις παντού, μουσική, συναυλίες και θεατρικές παρατάσεις σε αίθουσες, δρόμους και πλατείες. Οι κάτοικοι χαλαροί κάναν τα ψώνια τους για την ανταλλαγή δώρων με φίλους και συγγενείς ενώ άλλοι ψώνιζαν από τις αγορές τρόφιμα και ποτά για το εορταστικό τραπέζι. Διέκρινα γενικά μια χαλαρότητα, σ όλα αυτά μια κατάσταση χαράς και τελείως διαφορετικές συνήθειες από αυτές που είχα συνηθίσει μέχρι τότε στην πατρίδα μου.

Στο τραπέζι των Γάλλων φίλων μου λοιπόν, που βρέθηκα καλεσμένη την παραμονή των Χριστουγέννων, στο ρεβεγιόν " Reveillon" κυριαρχούσαν τα θαλασσινά, τα στρείδια, τα όστρακα, ο αστακός, ο καπνιστός σολομός, το φουα γκρα, η ψητή χήνα αλλά και η γεμιστή γαλοπούλα!! Ευτυχώς, υπήρχε η γαλοπούλα γιατί τα υπόλοιπα δεν ήταν του γούστου μου τότε...

Φυσικά υπήρχε καλό γαλλικό λευκό κρασί και άφθονη σαμπάνια.

Το επιδόρπιο ήταν ένας υπέροχος Κορμός των Χριστουγέννων, Buche de Noel όπως λέγεται στα γαλλικά. Πρόκειται για παντεσπάνι στο οποίο έχουν στρώσει κρέμα βουτύρου, έχουν ραντίσει με καφέ, σοκολάτα, Grand Marnier και στην συνέχεια έχουν τυλίξει έτσι ώστε να πάρει το σχήμα ενός ρολού. Στο ρολό εξωτερικά βάζουν μια στρώση σοκολατένια κρέμα βουτύρου και διακοσμούν έτσι ώστε να μοιάζει με κορμό δένδρου. Τοποθετούν επάνω του, ζαχαρωτά, φρούτα τους δάσους, φλούδες σοκολάτας και πασπαλίζουν με ζάχαρη αχνή για να φαίνεται ο κορμός χιονισμένος!

Ήταν μια υπέροχη παραμονή Χριστουγέννων, μια γιορτή χαράς με φίλους γύρω από το τραπέζι όπου ανταλλάξαμε ευχές και δώρα, περάσαμε τέλεια μαζί τους, γνωρίζοντας νέες γαστρονομικές συνήθειες για την πιο όμορφη γιορτή του χρόνου.

Ανήμερα των Χριστουγέννων, η Γαλλίδα οικοδέσποινα μας, δεν υπήρχε περίπτωση να ξαναμαγειρέψει και έτσι προτιμήσαμε να γιορτάσουμε την μέρα μας στην Disney land και να ξαναγίνουμε παιδιά.

Το σημερινό μας οδοιπορικό έχει πολύ τρέξιμο για να προλάβουμε να δούμε τα περισσότερα αξιοθέατα, όπως πάντα, βεβαίως βεβαίως. Αποχαιρετάμε την όμορφη Βέροια, τι θα δείτε και τι θα κάνετε στην πόλη, σας τα γράψαμε σε ιδιαίτερο άρθρο, μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ .

Κατευθυνόμαστε προς το Φράγμα Αλιάκμονα σε απόσταση, 8 χλμ. έξω από την πόλη, στο νότιο τμήμα της, μετά το χωριό Αγία Βαρβάρα, ακολουθήστε τις πινακίδες προς Βεργίνα για την διευκόλυνση σας.

Πριν περάσουμε την γέφυρα κάνουμε μια στάση για να δούμε το μέρος και να εξερευνήσουμε την περιοχή. Συνεχίσαμε με το αυτοκίνητο μέχρι εκεί που επιτρέπονταν για να έχουμε μια εικόνα του έργου, που δίνει ζωή στην περιοχή και να θαυμάσουμε την γέφυρα που συνδέει τις 2 όχθες, σε όλο το μήκος της από μακριά.

Μπορείτε να κάνετε μια ωραία κυκλική βόλτα γύρω από την τεχνητή λίμνη του Αλιάκμονα που δημιουργήθηκε λόγω του φράγματος, όμως εμείς λόγω των περιοριστικών μέτρων του covid-19 δεν καταφέραμε να την ολοκληρώσουμε, τέτοια απαγορευτικά συναντήσαμε στα ταξίδια μας και σ άλλες περιοχές της Ελλάδας και δεν κατάλαβα ποτέ γιατί σε μέρη που δεν είναι σε εσωτερικούς χώρους, γιατί απαγορεύεται η πρόσβαση.

Ο πατέρας μου έλεγε πάντα "η τρέλα, παιδί μου πάει και στα βουνά" και δεν είχε άδικο, έτσι και αυτό το πρωί της Κυριακής με όση τρέλα διαθέτουμε, ξυπνήσαμε νωρίς και αποφασίσαμε να πάρουμε τα βουνά. Η σημερινή μας κατεύθυνση, τα Πιέρια Όρη, η φυσική προέκταση του Ολύμπου που εκτείνεται στους νομούς Πιερίας, Ημαθίας και Κοζάνης.

Τα Πιέρια Όρη είναι γνωστά για την φυσική τους ομορφιά και γιαυτό τον λόγο στην αρχαιότητα οι Πιερίδες μούσες, προστάτιδες των τεχνών και των επιστημών τα επέλεξαν για την κατοικία τους. Στις μέρες μας είναι γνωστά για τα ορειβατικά μονοπάτια τους αλλά και τις πιο εύκολες πεζοπορικές διαδρομες μέσα στην φύση και τα γάργαρα νερά που κατεβαίνουν από ψηλά αλλά και τις οδικές διαδρομες μέσα στο φυσικό περιβάλλον και τα ορεινά τους χωριά.

Στα Πιέρια Όρη υπάρχουν δύο Ορειβατικά Καταφύγια, που βρίσκονται σε υψόμετρο 1000μ. και 1680μ. Το πρώτο βρίσκεται στον οικισμό Άνω Μηλιάς και ανήκει στον Ορειβατικό Σύλλογο Ε.Ο.Σ. Κατερίνης. Από εδώ περνά το Ευρωπαϊκό Ορειβατικό μονοπάτι Ε4 το οποίο διασχίζει τα Πιέρια Όρη και συνεχίζει προς τον Όλυμπο. Το δεύτερο Καταφύγιο βρίσκεται στη θέση «Σαρακατσάνα» και ανήκει στον Ορειβατικό Σύλλογο Σ.Ε.Ο. Κατερίνης. Από το καταφύγιο μπορείτε να συνεχίσετε και να φτάσετε μέχρι την ψηλότερη κορυφή των Πιερίων, το Φλάμπουρο στα 2193 μ.

Εμείς σήμερα θα ακολουθήσουμε μια οδική διαδρομή σε ασφαλτοστρωμένο επαρχιακό δρόμο και σε μερικά σημεία θα μπούμε σε χωματόδρομο για να βρεθούμε μέσα στο βουνό και τον παχύ ίσκιο των δένδρων. Θα συναντήσουμε πυκνά δάση που κρύβουν τον ουρανό από βαλανιδιές, οξιές, πλατάνια, καστανιές αλλά και μαύρη και κόκκινη πεύκη σε μεγαλύτερο υψόμετρο, θα περπατήσουμε δίπλα σε ρέματα με ορμητικά νερά και θα απολαύσουμε την δροσιά και την ηρεμία που σου προσφέρουν οι βόλτες μέσα στην φύση. Θα ακούσουμε τα πουλιά και τα έντομα που ζουν στο βουνό και χαρίζουν υπέροχους και πρωτόγνωρους ήχους στα αυτιά μας και αν είμαστε τυχεροί ίσως δούμε ζαρκάδια, αγριογούρουνα, αγριόγατους, κουνάβια και λαγούς αλλά εύχομαι να μην συναντήσουμε λύκους και αλεπούδες που υπάρχουν σε αφθονία στην περιοχή. Θα δούμε στον πεντακάθαρο ουρανό αετούς, γεράκια, πέρδικες, ορτύκια, μπεκάτσες και άλλα πουλιά και ίσως βρούμε και κυνηγούς για να μας διηγηθούν ιστορίες.

ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΦΩΤΕΙΝΑ-ΦΤΕΡΗ-ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ-ΕΛΑΤΟΧΩΡΙ-ΑΝΩ ΜΗΛΙΑ

Από την Εθνική οδό στρίβουμε πριν την Κατερίνη και μέσω Σβορώνου ακολουθούμε δυτικά την οδό προς Ελασσόνα, αφού περάσουμε τα χωριά με τα καπνοχώραφα και τα καρπούζια, Νεοκαισάρεια και Μοσχοχώρι φτάνουμε στην διασταύρωση για τα Φωτεινά, η φύση αρχίζει να αλλάζει σιγά σιγά και παρακολουθώντας την καλή οδική σήμανση αρχίζουμε και ανεβαίνουμε υψόμετρο για να βρεθούμε μέσα σε πλατάνια και φτέρες ενώ στις άκρες του δρόμου βλέπουμε τοποθετημένα κουτιά για μέλισσες και μελισσοπαραγωγούς να τα φροντίζουν.

Κατευθυνόμαστε για το χωριό Σκοτεινά, σε υψόμετρο 700 μέτρων, μέσα από ένα χωματόδρομο με πυκνά δένδρα που δεν μας αφήνουν να δούμε τον ουρανό ενώ δίπλα μας κυλάνε τρεχούμενα νερά. Αφήνουμε το αυτοκίνητο και αρχίζουμε να περπατάμε κάτω από τα δένδρα και δίπλα στα ορμητικά νερά, προσπερνάμε το ξωκλήσι του αγίου Κοσμά, χωμένο σε μια κουφάλα βράχου και συναντάμε ένα αυτοκίνητο που ο οδηγός του, μας ενημερώνει ότι μπορούμε να συνεχίσουμε με το αυτοκίνητο μέχρι το χωριό Σκοτεινά, παλιά το έλεγαν Μόρνα που σημαίνει σκοτεινός τόπος, όμως οι κάτοικοι του το εγκατέλειψαν το 1965 και πήγαν στα Φωτεινά επειδή αναζητούσουν περισσότερο φως και ζέστη. Βρείτε το παλιό εργοστάσιο ξυλείας που δεν λειτουργεί από το 1967 και έδινε εργασία στους υλοτόμους της περιοχής, αφού η ξυλεία των Πιερίων θεωρείτε από τις καλύτερες, ακομη και ο βασιλίας Οθωνας, έφτιαξε το 1830 τη θαλαμηπόλο του με οξιές από τα Πιέρια όρη. Αλλά και στην αρχαιότητα πολλά καράβια ναυπηγήθηκαν στα παράλια της Κατερίνης από δέντρα που κόπηκαν από τα Πιέρια ορη. Από το εργοστάσιο περπατήστε για να να φτάσετε στο μεσαιωνικό πέτρινο γεφύρι της Μόρνας αλλά και να δείτε και το φράγμα της Μόρνας που κατασκευάστηκε ο 1985 για να καλύψει τις αντιπλημμυρικές άλλα και υδρευτικές ανάγκες των κατοίκων της βόρειας Πιερίας. Το φράγμα τροφοδοτείται από τον ποταμό Αίσωνα ή Μαυρονέρι που πήρε το όνομά του από τα σκούρα, μαύρα πετρώματα του.

Γυρίζουμε στο αυτοκίνητο και μέσα από ένα δρόμο χαλικοστρωμένο με πέτρες και λάσπες από την βροχή των προηγούμενων ημερών, αν έχετε χαμηλό αυτοκίνητο μην το επιχειρήσετε προτιμήστε το περπάτημα μέχρι το χωριό, ειδικά αν τις προηγούμενες ήμερες έβρεχε και ψάχνουμε να βρούμε τον έναν άνθρωπο για να μας πει που είναι η πλατεία του χωριού. Οι πληροφορίες μου λένε ότι κατά την απογραφή του 2011, καταγράφηκε στο χωριό μόλις 1 άτομο!!!!

Ανεβαίνουμε για εξερεύνηση στην πάνω γειτονιά, κατεβαίνουνε στην κάτω γειτονιά αλλά
μάταιες οι προσπάθειες μας, δεν κυκλοφορεί ψυχή, τα σπίτια δείχνουν σημεία εγκατάλειψης, είναι όμως μια καλή ευκαιρία για φωτογραφίες. Ίσως λόγω της πανδημίας δεν ήρθαν ούτε οι καλοκαιρινοί κάτοικοι και επισκέπτες από μακρυά, για να τα ανοίξουν, μόνο η εκκλησία στέκει αγέρωχη, είναι ανοιχτά, ανάβουμε ένα κεράκι και περνούμε τον ίδιο ανηφορικό δρόμο της επιστροφής, ενώ το αυτοκίνητο κολλάει δυο φορές, ευτυχώς χωρίς ζημιές μέχρι που συναντάμε μια παρέα κυνηγών κάτω από τον παχύ ίσκιο των πλάτανων και δίπλα στα τρεχούμενα νερά να ψήνουν, σταματάμε για μια καλημέρα μέσα από το αυτοκίνητο και κάποιες πληροφορίες για να συνεχίσουμε την διαδρομή και μας προσκαλούν για ένα τσιπουράκι με συνοδεία ψητά μεζεδάκια που μας έσπασαν τις μύτες, ενώ έχουν να μας πουν πολλες ιστορίες για την περιοχή και το χόμπι τους.

Κάτι τέτοιες τυχαίες συναντήσεις είναι ότι πιο ωραίο μπορεί να ζήσει ένας ταξιδιώτης στην ζωή του και τις αποδράσεις του αρκεί να έχει καλή διάθεση και όρια. Το ένα τσίπουρο έφερε το άλλο, η μια κουβέντα την άλλη, τα πρόβεια παϊδάκια έφεραν τις χοιρινές μπριζόλες, τις ντομάτες χωρίς λίπασμα από τον κήπο του ενός και την γνήσια φέτα με τις ελιές από τα χωράφια και τα ζώα του άλλου αλλά και ένα παστό χοιρινό λίπος που έφερε ο μερακλής της παρέας και είναι για γερά στομάχια. Ένα βάζο με λιωμένο σκόρδο συνόδευε τα φαγητά τους, φυσικά δεν τόλμησα να δοκιμάσω.

Όμως με τις κουβέντες και τα τσίπουρα πέρασε η ώρα, μεσημέριασε, χωρίς να το καταλάβουμε, επρεπε να φύγουμε γιατί είχαμε δρόμο στα Πιέρια Όρη και μάλιστα το πρόγραμμά μας είχε ανατραπεί και επρεπε να το ξαναστήσουμε αφού οι πληροφορίες των κυνηγών μας έλεγαν ότι η διαδρομή που είχαμε χαράξει στο πρόγραμμά μας προς την Φτέρη μόλις 8 χλμ από εδώ και το καταφύγιο, ήταν κλειστή λόγω των ακραίων καιρικών φαινόμενων που έπληξαν την περιοχή τις προηγούμενες μέρες. Το χωριό Φτέρη ήταν το χωριό όπου έμεναν οι κάτοικοι της σημερινής Καρίτσας και το εγκατέλειψαν την εποχή της Τουρκοκρατίας, ωστόσο σήμερα υπάρχουν κάποια εξοχικά σπίτια, όμως φαντάζομαι ότι και αυτό θα ήταν άδειο και εμείς χάσαμε την ευκαιρία να το επισκεφτούμε.

Γρήγορος επανασχεδιασμός και βγαίνοντας από τους δασικούς χωματόδρομους πήραμε τον επαρχιακό δρόμο που οδηγεί στο Ελατοχώρι, στόχος μας ήταν να φτασουμε στο χιονοδρομικό κέντρο Ελατοχωρίου μέσα στο κατακαλόκαιρο.

Ε ναι σας το είπα "η τρελα πάει στα βουνά" και ενώ ο κόσμος πηγαίνει στα χιονοδρομικά τον χειμώνα για σκι, εμείς σαν ανάποδοι άνθρωποι θα επισκεφτούμε το χιονοδρομικό, το καλοκαίρι, φυσικά ήταν άδειο, δεν λειτουργούσε τίποτα, δεν υπήρχε ψυχή αλλά αυτός ήταν και ο σκοπός μας, θέλαμε να αποφύγουμε τα πλήθη, τον συνωστισμό και τον συγχρωτισμό λόγω της πανδημίας, γιαυτό φέτος διαλέξαμε να εξερευνήσουμε την ηπειρωτική Ελλάδα και τα μέρη που δεν προτιμούν οι πολλοί και μάλιστα αρχές Ιούλη που ακόμη δεν άρχισαν οι άδειες του λαού. Πιστέψτε με δεν το μετανιώσαμε καθόλου, απλά το απολαύσαμε!

Συνεχίσαμε λοιπόν για Ελατοχώρι μέσω καλά ασφαλτοστρωμένου δρόμου, και συγκεκριμένα για το χιονοδρομικό κέντρο, το οποίο βρίσκεται σε σε υψόμετρο 1450μ. και αποτελεί ένα από τα πιο δημοφιλή χιονοδρομικά κέντρα της Ελλάδας τους χειμερινους μήνες. Έχει 10 πίστες που λόγω της υψομετρικής διαφοράς του βουνού έχουν διαφορετικό βαθμό δυσκολίας ώστε να καλύπτουν όλες τις απαιτήσεις, έχει επίσης μια πίστα για snowboard και μια για έλκηθρα. Φυσικά ήταν έρημο, δεν λειτουργούσε τίποτε, ούτε καν το σαλέ για να πιούμε έναν καφέ και έτσι αποφασίσαμε να κατεβούμε στο παλιό Ελατοχώρι σε απόσταση μόλις 8 χλμ.

Για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα, το Ελατοχώρι εκτός από το χιονοδρομικό κέντρο, αποτελείται από δυο οικισμούς τον παραδοσιακό και γραφικό οικισμό του Ελατοχωρίου που υπάρχουν πολλα ξενοδοχεία, καφέ, εστιατόρια, μπαρ, καταστήματα και τον χειμώνα γίνεται ο κακός χαμός από την κοσμοσυρροή και το νέο χωριό του Ελατοχωρίου πιο χαμηλά, σε υψόμετρο 850 μέτρων, που δημιουργήθηκε όταν ο παλιός οικισμός κάηκε από τους Γερμανούς στις 27-01-1944 και οι κάτοικοι αναγκάστηκαν να μετακομίσουν εδώ. Ένας τυπικός, τακτοποιημένος οικισμός χωρίς τουριστικό ενδιαφέρον.

Το παλιό χωριό όμως αναγεννήθηκε από τις στάχτες του, διατηρώντας τον παραδοσιακό του χαρακτήρα και με την δημιουργία του χιονοδρομικού κέντρου απέκτησε πάλι ζωή και δράση τους χειμερινους μήνες, είναι πολύ όμορφο έστω και άδειο για βόλτες στα πλακόστρωτα σοκάκια του με τα πέτρινα σπίτια και τους ξενώνες. Σημαντικό αξιοθέατο για επίσκεψη η εκκλησία του Αγίου Νικολάου από τον 17ο αιώνα με το υπέροχο ξυλόγλυπτο τέμπλο. Σύμφωνα με την παράδοση χτίστηκε, όταν ένα σημαντικό χρηματικό ποσό που θα πλήρωναν οι Τούρκοι ως λύτρα στους κλέφτες για την απελευθέρωση ομήρων, κατέληξε κατά τύχη στα χέρια των Ελλήνων.

Συνεχίζουμε για την Άνω Μηλιά κάνοντας μια σταση σε μια εκκλησία που μας κέντρισε το ενδιαφέρον στην άκρη του δρόμου, την εκκλησία του Αγίου Αθανασίου, στην ουσία πρόκειται για τα ερείπια του Νεκροταφειακού Ναού του Αγίου Αθανασίου όπως διαβάζουμε στην πινακίδα. Τα ερειπια ενός ναού, που αναστηλώθηκε λίγα χρόνια πριν, μπήκαν στην θέση τους οι εικόνες τα μανουάλια αλλά και το ιερό και σκεπάστηκαν με μια κατασκευή για να προστατεύονται, ώστε να μπορεί ο ταξιδιώτης να κατεβεί και να ανάψει ένα κεράκι. Δίπλα υπάρχει μια βρύση όπου μπορεί να πιει κρύο νεράκι.

Σας προτείνω να κάνετε μια στάση πριν συνεχίσετε για τον οικισμό της Άνω Μηλιάς που βρίσκεται σε υψόμετρο 1000 μέτρων.

Στην είσοδο του χωριού θα σας καλωσορίσει η πετρόκτιστη εκκλησία της Αγίας Παρασκευής με το υπέροχο καμπαναριό της, μια τρίκλιτη βασιλική εκκλησία, χτίστηκε επί Τουρκοκρατίας, όμως το 1822 οι Τούρκοι την έκαψαν μαζί με το χωριό. Γύρω στο 1854 οι κάτοικοι της Μηλιάς ξανάχτισαν την εκκλησία.

Λέγεται ότι από εδώ πέρασε ο Κοσμάς ο Αιτωλός το 1763 και στην αυλή του ναού δίδαξε τους πιστούς της περιοχής, ενώ έστησε ένα σταυρό πάνω σ ένα πεύκο, ο οποίος υπάρχει ακομη στην ίδια θέση χωρίς το δένδρο να αναπτύσσεται σε αυτό ακριβώς το σημείο.

Μπορείτε να καθίσετε στο προαύλιο της εκκλησίας, να πάρετε πολλες ανάσες δροσιάς και καθαρού αέρα ενώ μπορείτε να γεμίσετε τα μπουκάλια σας με γάργαρο νεράκι από την βρύση που βρίσκεται απεναντι από την εκκλησια.

Στον δρόμο σας λίγο πιο πάνω από την Άνω Μηλιά θα συναντήσετε την πινακίδα για το ορειβατικό καταφύγιο της ορεινής Άνω Μηλιάς, σε υψόμετρο 1.050 μέτρων, κάντε μια σταση δυστυχώς δεν ήταν ανοιχτό αλλά από τα παγκάκια που υπάρχουν στον εξωτερικό χώρο, απολαύσαμε θέα μέχρι το Αιγαίο και τον Θερμαϊκό και όπως μας είπαν κάποιοι στο χωριό όταν έχει καθαρή ατμόσφαιρα βλέπεις μέχρι και τις μονές του Αγίου Όρους.

Από την περιοχή της Άνω Μηλιάς ξεκινάνε πολλές ορειβατικές και πεζοπορικές διαδρομές, ενώ μπορούν να σας δώσουν και πληροφορίες οι άνθρωποι του ΕΟΣ αν τους βρείτε στο καταφύγιο.

Το μονοπάτι Ε4 είναι το πιο σημαντικό και σε περνάει και στον Όλυμπο

Από το καταφύγιο μπορείτε να ανεβείτε στο Φλάμπουρο την πιο ψηλή κορυφή των Πιερίων 2.194μ. Διαδρομή Ανω Μηλιά (Ε4) - Τούφες Καραγιώργη - Αβδέλλα - Φλάμπουρο διαδρομή 5 ώρες περίπου και αν βαριέστε το περπάτημα μπορείτε να φτάσετε με 4Χ4 αυτοκίνητο διανύοντας μια απόσταση 14 χλμ.

Η διαδρομή Ανω Μηλιά - Πέντε Πύργοι διαρκεί 2,5 ώρες

Η διαδρομή Ανω Μηλιά - Μοναχό νερό - Χτένι διαρκει 3 ώρες

Το μονοπάτι της αγάπης είναι πιο εύκολο και φυσιολατρικό και διαρκεί 30 λεπτά

Το μονοπάτι των μουσών με 50 λεπτά περπάτημα

Το μονοπάτι των καπετάνιων με 45 λεπτά περπάτημα

Εμείς έχοντας μια τρέλα με τα βουνά συνεχίζουμε τις οδικές διαδρομες μέσα στο βουνό μέσα στα δάση από δρυς και οξιές χωρίς να έχουμε προορισμό τώρα πια, όταν ξαφνικά αντιλαμβανόμαστε ότι έχουμε ανέβει μέσα από ένα δασικό χωματόδρομο που γίνεται όλο και πιο δύσκολος, πολύ ψηλά στο βουνό, και το αυτοκίνητο μας δεν βοηθάει να προχωρήσουμε και έτσι αποφασίζουμε να επιστρέψουμε μην τυχόν και μας συμβεί κάτι αφού δεν έχουμε και επικοινωνία με τον κάτω κόσμο, με τα κινητά μας. Κατεβαίνοντας σε μια διχάλα, βλέπω μια πινακίδα που γράφει προς μνημείο αεροπορικού δυστυχήματος, ευτυχώς το μυαλό παίρνει γρήγορα στροφές και θυμάμαι το ουκρανικό αεροπλάνο που συνετρίβη στα Πιέρια, ήταν πρώτο θέμα για ημέρες στα δελτια ειδήσεων και είχε συγκλονίσει την χώρα μας αρκετά χρόνια πριν.

Πάμε λέω αμέσως, ίσως δούμε το κουφάρι του αεροπλάνου, θέλω να το φωτογραφίσω. Και φυσικά ξεκινήσαμε μόνο που με τις κουβέντες χάσαμε την σήμανση, μικρές πινακίδες και κουκκίδες πάνω στα δέντρα και βρεθήκαμε πάλι σε δύσκολα μονοπάτια. Επιστροφή προς τα πίσω πάλι, θα το βρούμε δεν υπάρχει περίπτωση είμαστε κοντά, μόνο μην χάσουμε πάλι την σήμανση και τον δρόμο σκέφτομαι γιατί σε λίγο θα σκοτεινιάσει, εδώ στα βουνά πέφτει το φως πιο γρήγορα λόγω της πυκνής βλάστησης και των ψηλών δένδρων. Δεν θέλω να κοιμηθώ στο δάσος και στο αυτοκίνητο απόψε.... Τελικά το βρίσκουμε!!!

Για την ιστορία στις 17-12-1997 το ουκρανικό αεροσκάφος Γιάκοβλεφ ΥΑΚ-42 συντρίβει στα Πιέρια Όρη, στην θέση Ντίτσιος και υψόμετρο 1200 μέτρα, εκείνο το βράδυ επικρατούσε πυκνή ομίχλη, δεν έβλεπες ούτε στα 3 μέτρα και είχε σφοδρή χιονόπτωση .

"Το ουκρανικό ΥΑΚ-42 ερχόταν για προσγείωση στο Αεροδρόμιο της Μίκρας στη Θεσσαλονίκη, όταν ο πιλότος ζήτησε βοήθεια από το ραντάρ για την τελική προσέγγιση. Όταν τον ενημέρωσαν ότι το αεροδρόμιο δεν διαθέτει ραντάρ προσέγγισης, ο πιλότος απάντησε ότι είναι σε διαδικασία προσέγγισης, έχει βρει το σωστό ίχνος και κατεβαίνει προς τα 3.500 πόδια.

Όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, το πλήρωμα του ουκρανικού αεροσκάφους είχε χαθεί και δεν μπορούσε να συνεννοηθεί με τους ελεγκτές λόγω κακής γνώσης της αγγλικής γλώσσας. Κάνοντας κύκλους και προσπαθώντας να ξαναβρούν το αεροδρόμιο, οι δύο χειριστές μετά από 18 λεπτά άσκοπων κύκλων «κάρφωσαν» το αεροσκάφος στα Πιέρια Όρη χωρίς να αντιληφθούν ότι κινδυνεύουν, αφού είχαν χαθεί εντελώς και δεν γνώριζαν το ασφαλές ύψος της περιοχής που βρίσκονταν. Δύο ελεγκτές εναερίου κυκλοφορίας τιμωρήθηκαν από τα δικαστήρια για την παράλειψη να αντιληφθούν εγκαίρως το πρόβλημα και να ζητήσουν τη συνδρομή του ραντάρ της Πολεμικής Αεροπορίας, ενώ κάποιες από τις αποζημιώσεις των συγγενών ακόμα βρίσκονται σε εκκρεμότητα." (άντληση κειμένου από την εφημερίδα το Βήμα)

Στο αεροπλάνο βρισκόταν 34 Ελληνες οι οποίοι εργάζονταν σε τεχνική εταιρεία ελληνικών συμφερόντων στην Οδησσό, και επέστρεφαν στην χώρα μας για να γιορτάσουν με τους συγγενείς τους τις γιορτές των Χριστουγέννων. Δυστυχώς το τραγικό ατύχημα είχε σαν αποτέλεσμα να χαθούν 72 άνθρωποι και το έργο των συνεργείων για ανεύρεση τυχόν επιζώντων να γίνει με μεγάλη δυσκολία λόγω των κακών καιρικών συνθηκών που επικρατούσαν.

Στο σημείο του μνημείου δεν βρήκαμε φυσικά το κουφάρι του αεροπλάνου γιατί κατά την συντριβή του, παρέσυρε πολλα δένδρα κυρίως οξιές και διαμελίστηκε σε πολλα κομμάτια που εκτινάχθηκαν σε πολλα σημεία του βουνού. Κάποια από αυτά που βρέθηκαν, συγκεντρώθηκαν σε κάποιο χώρο λίγο πιο μακριά για να θυμίζουν το τραγικό συμβάν.

Το μνημείο που τελικά βρήκαμε μας συγκίνησε, ξεχάσαμε το κουφάρι και τις φωτογραφίες και μας έκανε να σκεφτούμε πως το κακό μπορεί να γίνει από ένα λάθος πολύ εύκολα και ας μην το κάναμε οι ίδιοι, απλά μπορεί εύκολα να πέσουμε θύματα της κακιάς ώρας. Το μνημείο στηθηκε για να θυμίζει εκεινη την τραγική ήμερα, υπάρχει πινακίδα με τα ονόματα των θανόντων και κάθε χρόνο έρχονται συγγενείς τους και τελούν μνημόσυνο στην μνήμη τους.

Εντύπωση μας προκάλεσαν κάποια μεταλλικά αντικείμενα που λαμπύριζαν στα βράχια, ψάχνοντας στο διαδίκτυο διάβασα ότι λίγες ώρες πριν φτάσουμε εμείς, μια ομάδα της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. έκαναν εικαστική παρέμβαση με θέμα «72κύκλοι» (όσοι και οι νεκροί του δυστυχήματος). Στα βράχια τοποθετήθηκαν 72 μεγάλοι δίσκοι από Inox (σαν καθρέφτες) που σηματοδοτούν την πνευματική υπόσταση των νεκρών και επισημαίνουν την απουσία τους, μέσα από την αντανάκλαση της παρουσίας στον καθρέφτη. διαβάστε το σχετικό αρθρο της εφημερίδας Έθνος.

ΤΙPS

Φορέστε ρούχα άνετα και παπούτσια για περπάτημα, ένα μπατόν για την πεζοπορία στα βουνά, είναι πάντα χρήσιμο.

Φορτίστε μπαταρίες φωτογραφικής μηχανής και κινητών.

Να έχετε μαζί σας απαραίτητα gps θα σας βοηθήσει πολύ αλλά και ένα χάρτη!

Στο back pack να έχετε κάποιο snack, ξηρούς καρπούς, παστέλια, νερό, και καφέ, να έχετε μαζί σας ένα παγούρι για να το γεμίζετε στις πηγές με γάργαρο, παγωμένο νερό και ένα σουγιά ή μαχαιράκι σίγουρα θα σας χρειαστεί για να κόψετε κάποιο φυτό, καρπό ή φρούτο!!!

Μην ξεχάσετε την αντηλιακή σας, χρειάζεται και στο βουνό και ένα καπέλο!

Ένα μακρύ πουκάμισο ή μπλούζα ίσως σας χρειαστεί στην πεζοπορία για να μην τρυπάτε τα χέρια σας από τους θάμνους και τα κλαδιά.

Ένα φορητό φαρμακείο με τα απαραίτητα πάντα είναι χρήσιμο.

Πάντα κουβαλάω μαζί μου μια αλλαξιά ρούχα και ένα δεύτερο ζευγάρι παπούτσια για κάθε περίπτωση. Κάντε το και εσείς ποτέ δεν ξέρετε τι μπορεί να συμβεί.

Ρίξτε και το μαγιό σας, στο σακίδιο μην ξεχνάτε ότι τα τελευταία χρόνια ανακαλύψαμε το μπάνιο στις βάθρες και στους καταρράκτες, κρίμα να χάσετε το μπάνιο επειδή δεν σκεφτήκατε να πάρετε μαγιό μαζί σας.

Και μια συμβουλή, πάντα να ενημερώνετε κάποιο συγγενή ή φίλο ότι θα ανεβείτε στα βουνά, ειδικά αν πάτε μόνοι σας και καλύτερα να τους δίνετε την ακριβή διαδρομή που θα ακολουθήσετε, έστω και με το αυτοκίνητο, γιατί μπορεί να σας ψάχνουν και να μην λειτουργεί το κινητό σας και να ανησυχούν ή στην χειρότερη περίπτωση να πάθετε κάτι και να μην μπορείτε να ειδοποιήσετε. Ώρες επάνω στα βουνά, χωμένοι μέσα στα δάση δεν συναντήσαμε ούτε ένα αυτοκίνητο, ούτε έναν άνθρωπο εκτός από τους κυνηγούς, αλλά ευτυχώς όλα πήγαν καλά.

ΤΕΛΟΣ ΚΑΛΟ! ΟΛΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΔΕΝ ΒΡΗΚΑΜΕ ΛΥΚΟ!

Έτσι λοιπόν γεμάτοι με εικόνες και εντυπώσεις, αποφασίσαμε να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής πριν μας βρει το βαθύ σκοτάδι στα βουνά των Πιερίων που μας ενθουσίασαν και έκαναν την μέρα μας πιο όμορφη, τώρα πια γεμάτοι από όσα ζήσαμε θέλαμε να φτασουμε στην βάση μας στον Πλαταμώνα να καταγράψουμε ότι είδαμε για εσάς, αλλά και για να βάλουμε κάτω τους χάρτες μας και να οργανώσουμε την διαδρομή της επόμενης ημέρας......

Περιμένουμε τα σχόλια σας, πείτε μας αν επισκεφτήκατε και εσείς τα Πιέρια Όρη, τι επιπλέον ενδιαφέρον είδατε που εμείς παραλείψαμε ώστε να το προσθέσουμε στην επόμενη απόδραση μας, πείτε μας αν σας πείσαμε να επισκεφτείτε και εσείς την περιοχή αλλά και αν θέλετε να σας γράφουμε κάτι επί πλέον, που θα σας βοηθούσε.

Με την δική σας βοήθεια θα προσπαθούμε και εμείς να γινόμαστε καλύτεροι αλλά να μαθαίνουμε και από εσάς.

Μέχρι την επόμενη διαδρομή, θετική σκέψη και όλα θα περάσουν και θα γίνουν καλύτερα!!!

Στον Πλαταμώνα είχα να πάω από πέρσι το Φθινόπωρο, αφού τα έφερε έτσι η κατάσταση φέτος και εγκλωβιστήκαμε λόγω καραντίνας στα σπίτια μας, μέχρι και τα μέσα του Μάη. Κάθε χρόνο μόλις άρχιζαν οι πρώτες ανοιξιάτικες μέρες του Μάρτη, πήγαινα μέχρι το καλοκαιρινό μου χωριό να "ανοίξω" το σπίτι, να κάνω δουλειές και μετά να καθίσω στο μπαλκόνι μου, απολαμβάνοντας την θέα στο Αιγαίο και τον Θερμαϊκό, αγναντεύοντας τις μέρες που η ατμοσφαίρα ήταν καθαρή μέχρι απέναντι, την Χαλκιδική και βλέποντας τις χιονισμένες βουνοκορφές του Ολύμπου, έκανα σχέδια για μικρές ή μεγαλύτερες διαδρομές στα πράσινα μονοπάτια του.

Η Άνοιξη, στον Πλαταμώνα σε αντίθεση με το πολύβοο καλοκαίρι ήταν πάντα η αγαπημένη μου εποχή γιατί επικρατεί ησυχία, η φύση έχει ντυθεί με τα καλύτερα της και οι μυρωδιές της είναι διάχυτες παντού και είναι αυτό που μου λείπει στην μουντή πόλη που ζω, οι ήχοι από πουλιά και τα έντομα ακούγονται παντού, η θάλασσα σε αναζωογονεί, περπατάς δίπλα της, ακούγοντας τον παφλασμό των κυμάτων και ταξιδεύεις.
Περπατάς στους ερήμους δρόμους του χωριού και απολαμβάνεις τις βόλτες με ελάχιστο κόσμο δίπλα σου και μόνο κάποιος ντόπιος μπορεί να διακόψει την ηρεμία σου, λέγοντας μια καλήμερα .

Έτσι το 3μερο του Αγίου Πνεύματος ήταν φέτος για μένα, το πρώτο 3ημερο του καλοκαιριού και η πρώτη έξοδος εκτός πόλη στην μετά covid-19 εποχή και το καθολικό lockdown που μας στέρησε πολλά και όμορφα.

Πήγα σχετικά νωρίς το Σάββατο το πρωί, ώστε να προλάβω να απολαύσω για λίγο, όλα αυτά που μου έλειπαν τόσο καιρό και επιθυμούσα, σκεπτόμενη ότι θα αρχίσει σύντομα να γεμίζει με τους παραθεριστές και τους επισκέπτες και θα χαθεί η μαγεία που αναζητούσα τόσο καιρό.

Φυσικά πολλοί είχαν την ίδια ιδέα με μένα και ετσι ο κόσμος για το 3ημερο ήταν αρκετός ειδικά από το μεσημέρι της Κυριακής και μετά γέμισε η περιοχή, φέτος όμως έλλειπαν οι ορδές των Βαλκάνιων επισκεπτών λόγω απαγορευτικού στα σύνορα και καραντίνας στις όμορες χώρες (Σκόπια, Σερβία, Βουλγαρία κλπ).

Πολλά μαγαζιά δεν άνοιξαν ακόμη, άλλα ετοιμάζονταν κάνοντας εργασίες ανακαίνισης, βαψίματα κ.α., ενώ άλλα είχαν ενοικιαστήρια και μάλλον θα παραμείνουν κλειστά.

Ο καιρός δεν έκανε το χατίρι στον κόσμο, να απολαύσει την θάλασσα και τα θαλάσσια σπορ, μόνο κάποιοι πιο θαρραλέοι έπεσαν στα παγωμένα νερά αφού το απόγευμα του Σαββάτου έριξε μια δυνατή μπόρα και η θερμοκρασία δεν ήταν ιδιαίτερα υψηλή.

Οι ξαπλώστρες στις παραλίες ίσως να ήταν λιγότερες φέτος αφήνοντας να απολαύσουμε την φυσική ομορφιά του τοπίου που μας έλειψε τόσο, τα τελευταία χρόνια και άδειες από κόσμο.

Αλήθεια που είναι εκείνα τα 3ημερα που βούλιαζαν οι παραλίες από κόσμο και δεν μπορούσες να βολευτείς πουθενά? θα ξαναγυρίσουν άραγε? Αν και έμενα όπως καταλάβατε δεν με χαλάει καθόλου έτσι ...

Στις ταβέρνες και τα καφέ τα μέτρα προφύλαξης πάρα τις φιλότιμες προσπάθειες (γάντια, μάσκες, αντισηπτικα, αποστάσεις) φαίνονταν ελλειπή έως ανύπαρκτα και από το μέρος των επισκεπτών όσο και από τα καταστήματα, που όσα άνοιξαν δούλεψαν καλά αν λάβω υπόψιν το πλήθος των θαμώνων στα τραπέζια τους.

Τα ενοικιαζόμενα δωμάτια είχαν κόσμο, για πρώτη φορά μόνο Ελληνες, με ότι σημαίνει αυτό για όλους μας. Οι μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες που τέτοια εποχή ήταν γεμάτες με all inclusive ξένους κυρίως πελάτες, δεν άνοιξαν ακομη.

Η αγορά κινήθηκε και οι αγοραστές άφησαν χρήματα στην περιοχή για να καλύψουν τις ανάγκες τους σε διατροφή και διασκέδαση.

Οι τιμές δεν είδα να είναι φθηνότερες ή πιο προσιτές για τους επισκέπτες μάλιστα σε σύγκριση που κάναμε με τις περσινές τιμές, σε ταβέρνα που τρώμε πάντα συγκεκριμένα πιάτα και ποτά, είδαμε ότι τσίμπησαν κιόλας προς τα πάνω.

Γενικά με όσους μίλησα είδα μια αμφιβολία και έναν φόβο στα μάτια τους για το μέλλον της καλοκαιρινής περιόδου και πολλα ερωτηματικά που είτε αφορούσαν την υγεία, είτε τις τουριστικές επιχειρήσεις και υπηρεσίες για το επόμενο διάστημα.

Λόγω της ημέρας του Αγίου Πνεύματος και κατά την διάρκεια της πρωινής βόλτας μπήκα στην εκκλησια του χωριού ν ανάψω ένα κεράκι, στάθηκα ούτε 5 λεπτά για την λειτουργία και από φόβο εγκατέλειψα σύντομα τον ναό αφού κόσμος όλων των ηλικιών ήταν ο ένας δίπλα στον άλλο ενώ άλλοι πιο διακριτικοί ακουμπούσαν σε κάποιο τοίχο στο εξωτερικό του ναού, κρατώντας αποστάσεις.

Φυσικά διαπίστωσα για ακόμη μια φορά ότι ο καθένας μας θεωρεί ότι κάνει τα πάντα σωστά και ότι την ευθύνη την έχουν οι υπόλοιποι που δεν τηρούν τους κανόνες. Κλασική συμπεριφορά του Ελληνα, "εγώ είμαι σωστός και εσύ λάθος".

Παρ όλα αυτά, ο Πλαταμώνας είναι το καλοκαιρινό μου χωριό και με λίγο ή πολύ κόσμο είναι το μέρος που αγαπάω να περνάω τα καλοκαίρια μου και να απολαμβάνω τις διακοπές μου και μάλλον φέτος θα με φιλοξενήσει για τα καλά αφού ταξίδια στο εξωτερικό και σε νησιά δεν προβλέπονται πάρα μόνο μικρές αποδράσεις στην ηπειρωτική Ελλάδα.

Τι θα κάνετε αν βρεθείτε στον Πλαταμώνα και την ευρύτερη περιοχή μπορείτε να διαβάσετε εδώ https://maria-tsil.blogspot.com/2019/09/blog-post.html https://maria-tsil.blogspot.com/2017/07/platamon-for-ever.html

TRAVEL WITH US

About Me

Hello!! I'm Mary!

Follow Me

Facebook Page

MEMBER OF

Popular Posts

Blog Archive

Translate

Φόρμα επικοινωνίας

This work is copyrighted