Κατευθυνόμαστε προς το Φράγμα Αλιάκμονα σε απόσταση, 8 χλμ. έξω από την πόλη, στο νότιο τμήμα της, μετά το χωριό Αγία Βαρβάρα, ακολουθήστε τις πινακίδες προς Βεργίνα για την διευκόλυνση σας.

Πριν περάσουμε την γέφυρα κάνουμε μια στάση για να δούμε το μέρος και να εξερευνήσουμε την περιοχή. Συνεχίσαμε με το αυτοκίνητο μέχρι εκεί που επιτρέπονταν για να έχουμε μια εικόνα του έργου, που δίνει ζωή στην περιοχή και να θαυμάσουμε την γέφυρα που συνδέει τις 2 όχθες, σε όλο το μήκος της από μακριά.





Μπορείτε να κάνετε μια ωραία κυκλική βόλτα γύρω από την τεχνητή λίμνη του Αλιάκμονα που δημιουργήθηκε λόγω του φράγματος, όμως εμείς λόγω των περιοριστικών μέτρων του covid-19 δεν καταφέραμε να την ολοκληρώσουμε, τέτοια απαγορευτικά συναντήσαμε στα ταξίδια μας και σ άλλες περιοχές της Ελλάδας και δεν κατάλαβα ποτέ γιατί σε μέρη που δεν είναι σε εσωτερικούς χώρους, γιατί απαγορεύεται η πρόσβαση.

Θαυμάσαμε όμως το καταπράσινο τοπίο που κατεβαίνει από τα βουνά, μέχρι τα ήρεμα νερά του ποταμού και συνεχίσαμε προς την γέφυρα για να την περάσουμε και να συνεχίσουμε για την επόμενη στάση μας, μέσα από μια ορεινή διαδρομή 3ων χλμ. με πολλές στροφές και υπέροχη θέα, για να φθάσουμε στην ΙΕΡΑ Μονή Τιμίου Προδρόμου.



ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ

Μετά την γέφυρα του Αλιάκμονα, στην κεντρική διασταύρωση, στρίψαμε δεξιά και ακολουθήσαμε τον δρόμο που δείχνει η πινακίδα προς "Μονή Τιμίου Προδρόμου" για να βρεθούμε στο Μοναστήρι μετά από 3 χλμ διαδρομής στο βουνό, με την υπέροχη θέα στην γύρω περιοχή.

Αυτό τον δρόμο τον κάναμε 2 φορές ανέβασμα, 2 φορές κατέβασμα γιατί όταν μιλάς κατά την διαδρομή και δεν σταματάς να διαβάσεις τις πινακίδες στον δρόμο, την πατάς. Την προηγούμενη ημέρα το μεσημέρι, είχαμε ένα κενό και αποφασίσαμε να το επισκεφτούμε. Δυστυχώς όταν φθάσαμε διαπιστώσαμε ότι η μεγάλη ξύλινη πόρτα του ήταν καλά μανταλωμένη, ενώ από πίσω της ήταν ξαπλωμένος ένας τεράστιος σκύλος που μας κοιτούσε βαριεστημένα, σαν να έλεγε 'που τρέχετε μεσημεριάτικα, κοιμάται ο κόσμος".

Τότε είδαμε, ακόμη μια πινακίδα και επιτέλους την διαβάσαμε, που μας ενημέρωνε αναλυτικά για το ωράριο των επισκέψεων, τις καθημερινές από τις 2-5 κλειστά. Η πύλη της μονής ανοίγει στις 7 το πρωί και κλείνει το βράδυ στις 9,30. Σας βάζω την φωτογραφία του ωραρίου για να κάνετε και εσείς το πρόγραμμα σας σωστά όταν το επισκεφτείτε.





Έτσι αφού την πρώτη φορά ατυχήσαμε να εισέλθουμε εντός της Μονής, παρότι χτυπήσαμε και φωνάξαμε μήπως μας ακούσει κάποιος και μας ανοίξει την τεράστια καστρόπορτα, πριν πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής για την Βέροια, κάναμε μια βόλτα στον χώρο τριγύρω, όπου υπάρχει ένας μικρός ζωολογικός χώρος με παγόνια και άλλα ζώα και πτηνά, πολλά δένδρα και φυτά, αλλά θαυμάσαμε και το εξωτερικό του Μοναστηριού το οποίο αποτελεί ένα από τα πιο ιστορικά μοναστήρια της Μακεδονίας και ιδρύθηκε τον 14ο αιώνα.





Το μοναστήρι αναφέρεται και ως η "Σκήτη της Βεροίας" και βρίσκεται στους πρόποδες των Πιερίων (Πιέρια Ορη). Από εδώ πέρασαν σημαντικές μορφές του μοναχισμού όπου παρέμειναν για ένα μικρό διάστημα ή μόνασαν εδώ. Το Μοναστήρι πυρπολήθηκε το 1822 από τους Τούρκους και το μοναδικό κτίσμα που διασώθηκε, είναι το παρεκκλήσι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρα, στον βράχο. Η Μονή ανοικοδομήθηκε μέχρι το 1830.





Πολλά σημεία του εξωτερικού περίβολου, που υψώνεται ψηλά σαν φρούριο διατηρώντας τη μακεδονική αρχιτεκτονική, ήταν γκρεμισμένα και γίνονταν εργασίες αναστήλωσης κατά την επίσκεψη μας , ενώ απαγορεύονταν λόγω επικινδυνότητας τους εδάφους, από κάτω είχε μεγάλο κατήφορο που κατέληγε στο ποτάμι, να προχωρήσουμε πιο πολύ, βγάλαμε στα γρήγορα μερικές φωτογραφίες και επιστέψαμε στο αυτοκίνητο.


Έτσι δεν καταφέραμε να επισκεφτούμε το σπήλαιο που ασκήτεψε ο ΄Αγιος Διονύσιος ο εν Ολύμπω, εσείς που θα την επισκεφτείτε τώρα, μπορεί να είσαστε τυχεροί να φθάσετε μέχρι εκεί, θα το βρείτε στο νότιο τοίχο, θα σας οδηγήσουν οι πινακίδες.

Η Μονή άρχισε να ανακαινίζεται ξανά το 1986 όταν ο ηγούμενος Αρχιμ. Γρηγόριος Σοφός αναλαμβάνει, μαζί με λίγους πιστούς να την ξανακάνει λειτουργική, ενώ εργασίες συντήρησης και επιδιορθώσεις γίνονται μέχρι και τις ημέρες μας.





Ηδη είχαμε αποφασίσει ότι την επομένη το πρωί θα βρισκόμασταν πάλι εδώ για να επισκεφτούμε το εσωτερικό του Μοναστηριού και έτσι κάναμε. Πρωί πρωί χωρίς να προλάβουμε να πιούμε καφέ, φθάσαμε μέχρι εδώ και η Πύλη ήταν ήδη ανοιχτή. Βέβαια δεν υπήρχε ψυχή στον χώρο και έτσι ξεκινήσαμε την περιήγηση μόνοι μας.





Το καθολικό του μοναστηριού είναι μια τρίκλητη βασιλική του 14ου αιώνα, υπέστη πολλές καταστροφές στο πέρασμα των αιώνων και πολλές φορές ανακαινίστηκε. Πολλά ιερά λείψανα Αγίων φυλάσσονται εδώ όπως το λείψανο από την τιμία χείρα του Βαπτιστή Ιωάννου, το οποίο στάλθηκε εδώ από τη Μονή Διονυσίου του Αγίου Ορους πριν αρκετούς αιώνες, τα λείψανα των Αγίων Αναργύρων, Του Αγίου Μοδέστου, Του Αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτου και άλλα πολλά. Στην αριστερή πλευρά του τέμπλου βρίσκεται η Τίμια Κάρα του Αγίου Κλήμης Αχρίδος που μεταφέρθηκε στην Μονή τον 12ο αιώνα και η Μονή τον θεωρεί ως 2ο προστάτη της.




Το κόσμημα της Μονής είναι το παρεκκλήσι της Μεταμόρφωσης που χτίστηκε τον 14ο αιώνα και σώζονται σ αυτό τοιχογραφίες μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας, της σχολής της Πανσελήνου.





Το μοναστήρι είναι ανδρικό και έχει ελάχιστους μοναχούς δεν θυμάμαι καλά 3 ή 5, εκ των οποίων ο ένας είναι πατριώτης. Ηγούμενος είναι ο Αρχιμανδρίτης Πορφύριος Μπατσαράς. Δεν καταφέραμε να δούμε κανέναν τους, ούτε θέλαμε να τους ενοχλήσουμε, γιατί αν και ήταν νωρίς, ήδη είχε προηγηθεί η θεία λειτουργία και αναπαύονταν, όπως μας ενημέρωσε μια κυρία, η οποία ντυμένη σαν μοναχή μας υποδέχτηκε στο αρχονταρίκι της μονής που μπήκαμε από περιέργεια να το δούμε. Μας είπε ότι βρίσκονταν εκεί και βοηθούσε στις δουλειές του Μοναστηριού, μαγείρεμα, πλύσιμο, σιδέρωμα και μας κέρασε ελληνικό καφέ που τόσο είχαμε ανάγκη να πιούμε αλλά και πολλά εδέσματα, που είχανε φέρει οι πρωινοί επισκέπτες που παρακολουθήσαν την λειτουργία.





Όλα μου φάνηκαν μοναδικά εκείνη την ώρα και ειδικά το πρόσφορο που το είχαν βουτήξει σε μαυρόξινο κρασί!!!! ίσως το πιο νόστιμο έδεσμα που μόνο σε μοναστήρι θα μπορούσες να συναντήσεις.





Η θεά από τα παράθυρα ήταν εκπληκτική βλέποντας το καταπράσινο τοπίο των βουνών και τον ποταμό Αλιάκμονα να κυλάει ήρεμα ανάμεσα τους, ενώ οι ήχοι της φύσης έδιναν τέτοια χαλάρωση και ηρεμία που πραγματικά δεν ήθελα να φύγω από εκεί. Η κυρία μας πρότεινε να μείνουμε όσο θέλουμε για να απολαύσουμε και το μεσημεριανό γεύμα, οι μυρωδιές που έρχονταν από την κουζίνα μας κάναν να το σκεφτούμε σοβαρά. Όμως είχαμε δρόμο μπροστά μας και δεν μπορούσαμε να μείνουμε.





Πριν φύγουμε μια επίσκεψη από το πωλητήριο της μονής για να πάρουμε, τα καθιερωμένα θυμιάματα και αναμνηστικά, περισσότερο για την ενίσχυση του μοναστηριού και όχι επειδή δεν έχουμε, έχει γίνει παράδοση πια να γυρίζω με σακούλες από τέτοια σε κάθε ταξίδι μου. Εντύπωση μου έκανε ότι κανένας δεν μας ενόχλησε, ακόμη και το αντίτιμο των αγορών μας το ρίξαμε στο ειδικό κουτί, χωρίς καν να σκεφτούμε να φύγουμε χωρίς να πληρώσουμε.


Το μοναστήρι πανηγυρίζει στις 29 Αυγούστου, την αποτομή της τιμίας κεφαλής του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου και την ημέρα των Αγίων Πάντων. Η παράδοση στις 29 Αυγούστου απαιτεί το μαγείρεμα της φασολάδας για τους επισκέπτες. Ανήκει στην Ιερά Μητρόπολη Βεροίας και Καμπανίας.





Αφήσαμε το Μοναστήρι παίρνοντας μαζί μας τις καλύτερες εντυπώσεις από όσα είδαμε και μάθαμε αλλά και από την φιλοξενία αλλά κυρίως για την θέα από το μπαλκόνι του, που μας αποζημίωσε ακόμη και αν ανεβήκαμε δυο φορές. Αν βρεθείτε στην περιοχή μην το παραλείψετε από τις περιηγήσεις σας.


ΒΕΡΓΙΝΑ

Κατεβαίνοντας από το Μοναστήρι προς στον κεντρικό δρόμο ακολουθούμε την οδική σήμανση και τις πινακίδες για το Μουσείο των βασιλικών Ταφών των Αιγών. Σε περίπου 5 χλμ ακολουθώντας τον επαρχιακό δρόμο Βέροιας-Κυψέλης θα συναντήσουμε την Βεργίνα.