Σε απόσταση μόλις 30 χιλιομέτρων από την Λάρισα, βρίσκεσαι σε ένα γραφικό χωριό του Νομού Λάρισας, την Σπηλιά. Αφήνεις την Λάρισα πίσω σου και μέσω του Συκουρίου, αρχίζεις να ανεβαίνεις, έναν φιδωτό δρόμο μέσα στην ανοιξιάτικη καταπράσινη φύση και φτάνεις στο χωριό, κτισμένο σε ύψος 850 μέτρων, στο όρος Κίσσαβος (Όσσα).
Η πρόσκληση συγγενών είναι και η αιτία που ταξίδεψα μέχρι εδώ για να γνωρίσω από κοντά,το όμορφο χωριό της Ελληνικής Επαρχίας.Το χωριό Σπηλιά,πήρε το όνομά του από τις σπηλιές που βρίσκονται στο βόρειο τμήμα του βουνού και μάλιστα στην θέση "Σοκάκι" βρίσκεται ένα σπήλαιο με σταλαγμίτες και σταλακτίτες και το ονομάζουν "ζαρ-τρύπα". Υπάρχουν και άλλα σπήλαια στην περιοχή, ανεξερεύνητα .
Τα τελευταία χρόνια το χωριό γνωρίζει ανάπτυξη αφού οι κάτοικοι επιστρέφουν στο χωριό τους και κτίζουν καινούργιες κατοικίες ή ανακατασκευάζουν τα παλιά ,πέτρινα σπίτια τους, που είχαν αφήσει για να ζήσουν και να εργαστούν στις μεγάλες πόλεις. Μόνιμοι κάτοικοι του χωριού τον χειμώνα 35 κάτοικοι ενώ το καλοκαίρι το χωριό σφύζει από ζωή και φτάνει μέχρι και τους 500 μου είπε ο ξάδελφος Χρήστος, ενώ τρώγαμε το πεντανόστιμο ντόπιο αρνάκι με πατατούλες που μαγείρεψε η αγαπημένη ξαδέλφη Καίτη, οι οποίοι εγκατέλειψαν πριν δυο χρόνια την Λάρισα για να ζήσουν στο χωριό και να απολαύσουν την ηρεμία της φύσης.
ο ξάδελφος Χρήστος μας ξεναγεί στο χωριό του |
Η ψηλότερη κορυφή του Κισσάβου με ύψος 1978 μέτρα είναι ο ''Προφήτης Ηλίας" και μου έδειξε μια κωνική κορυφή χωρίς δένδρα .
"Θα σε πάω εκεί την επόμενη φορά ,που θα έχεις χρόνο για θα μείνεις,μου είπε,για να δεις το υπόγειο εκκλησάκι του προφήτη Ηλία αλλά και το καταφύγιο του ΕΟΣ".
Ανεβήκαμε στο αυτοκίνητο και πήγαμε βόρεια του χωριού στην εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, την Παναγία, που είναι κτισμένη μέσα σ ένα βράχο.Γιορτάζει τον 15 Αύγουστο.
Να έρθεις μου είπε να δεις τους ντόπιους να χορεύουν και να τραγουδούν, χωρίς μουσικά όργανα, πιασμένοι με τα χέρια τους σταυρωτά, τον τοπικό χορό "ζεμπίλι" που σημαίνει ζουμπούλια.
Συνεχίσαμε για το ξωκλήσι του Αγίου Παντελεήμονα, προστάτη του χωριού, χτισμένο και ανακαινισμένο από τις δωρεές των κατοίκων του χωριού, μέσα στην φύση, στην θέση Φτέρη. Η περιοχή έχει πολλές οξιές.
Ανεβήκαμε πιο ψηλά σε μια δασική περιοχή με έλατα και πολλά τρεχούμενα νερά .Εκεί βρήκαμε μια ποτίστρα και μια πηγή με γάργαρο κρυστάλλινο νερό και γεμίσαμε πολλά μπιτόνια και μπουκάλια για να πιούμε.
Αφού πήραμε πολλές ανάσες καθαρού αέρα συνεχίσαμε προς το χωριό για να βρεθούμε στην πλατεία του, όπου βρίσκονται οι παραδοσιακές ταβέρνες που σερβίρουν τοπικά κρέατα και άλλα προϊόντα. Ήπιαμε ελληνικό καφέ και φάγαμε γλυκό του κουταλιού σύκο και κολοκύθι, φτιαγμένο από τα χεράκια της ιδιοκτήτριας.
Μπροστά μας η εκκλησία του χωριού αφιερωμένη στο Γενέσιον της Θεοτόκου. Μια Βασιλική εκκλησία που το 1943 κάηκε από τους Γερμανούς αλλά στην συνέχεια ανοικοδομήθηκε (1951-1953) από τους ντόπιους αλλά και όσους βρισκόταν στο εξωτερικό, λειτουργεί τις Κυριακές και τις μεγάλες γιορτές ,αλλά όχι κάθε μέρα για τον εσπερινό όπως μας είπε ο συνταξιούχος, Λαρισινός γείτονας, κ.Σάββας που τον βρήκα στον προαύλιο χώρο με το πρόσφορο στο χέρι, εκτελεί χρέη ψάλτη και μοιράζει την ζωή του ανάμεσα στο χωριό και την πόλη.
Ο γυναικείος πληθυσμός της παρέας αποφάσισε να συνεχίσει την βόλτα με τα πόδια στα σοκάκια του χωριού. Κάθε λίγο σταματούσαμε για να καλησπερίσουμε,τους ντόπιους και να μιλήσουμε μαζί τους, ήταν στις αυλές ή στους μπαχτσέδες τους και έβαζαν ντοματιές και φασολάκια για το καλοκαίρι και τότε θυμήθηκα την μάνα μου που πάντα μου λέει '' θα πάρεις φασολάκια σπηλιώτικα ,είναι τα καλύτερα και τα πιο νόστιμα". Και να σας πω την αλήθεια ,έχει δίκαιο !!!!!
Μπήκαμε όμως στον πειρασμό και θα σας την πω την αμαρτία μου ,κλέψαμε και φάγαμε πάνω από τα δένδρα που βρίσκαμε στα σοκάκια και στις αυλές των σπιτιών κατακόκκινα κεράσια χωρίς φυτοφάρμακα .Ε ναι τα κλεμμένα είναι πιο νόστιμα!!!!και έτσι θυμήθηκα τα παιδικά χρόνια στο χωριό του πατέρα μου τα Αμπελάκια (δες εδώ http://maria-tsil.blogspot.gr/2017/04/blog-post_11.html ) που κλέβαμε φρούτα και λουλούδια και έβγαιναν οι νοικοκυρές με την σκούπα και μας κυνηγούσαν...
η αγαπημένη ξαδέλφη Καίτη |
Ευλογημένος τόπος, η Σπηλιά Κισσάβου,όλα σε αφθονία και πολύ καλή ποιότητα λόγω του κλίματος και του εδάφους της περιοχής.
Καθίσαμε στην βεράντα για να ξεκουραστούμε και να απολαύσουμε το τοπίο, το μάτι σου βλέπει το Γεντίκι (σας έχω μιλήσει http://maria-tsil.blogspot.gr/2016/04/blog-post_11.html ) ,την βιομηχανική περιοχή Συκουρίου αλλά και την Λάρισα και αφού συμφωνήσαμε ότι θα ξαναρθούμε στο όμορφο χωριό πήρα τον δρόμο της επιστροφής γεμάτη ενέργεια και όμορφες εικόνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου