(2-11-2017)Σήμερα ,ξεκινήσαμε νωρίς το πρωί για να γνωρίσουμε την περιοχή, στο Δέλτα του ποταμού Μεκόνγκ. Θα μας πάρει κανένα διωράκι από την Σαϊγκόν για να φτάσουμε, ανάλογα με την κίνηση βέβαια αλλά ο Σωτήρης έχει πολλά να μας πει και έτσι θα περάσει η ώρα χωρίς να το καταλάβουμε. Ίσως κοιμηθούμε και λίγο, χωρίς να μας πάρει είδηση.....
Ο Μεκόνγκ πηγάζει από τα ψηλά βουνά των Ιμαλαίων, στο Θιβέτ και ελίσσεται σε μήκος 4.350 χιλιόμετρων, περνάει από 6 χώρες της Ασίας, Μιανμάρ, Ταϊλάνδη, Λάος, Καμπότζη, Βιετνάμ για να εκβάλλει στην νότια Θάλασσα της Κίνας.
Εδώ λοιπόν στο νοτιότερο κομμάτι του Βιετνάμ, στην περιοχή του Δέλτα του Μεκόνγκ θα φτάσουμε και θα εξερευνήσουμε ένα κομμάτι του, αφού αποτελείται από μια έκταση 40.000 τετραγωνικών χιλιόμετρων με πληθυσμό γύρω στα 17.000.000. Το ποτάμι εκβάλει στην Νότια θάλασσα της Κίνας και κάθε χρόνο το Δέλτα προχωράει προς την θάλασσα κατά 80 μέτρα.
Ταξιδεύοντας με το λεωφορείο καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για μια πλούσια πεδιάδα, που έχει δημιουργηθεί από τα ιζήματα του ποταμού αλλά και ότι αποτελεί μια από τις πιο εύφορες περιοχές της χώρας. Οι περιοχές γύρω από το Δέλτα είναι γεμάτες ορυζώνες και ο πληθυσμός ασχολείται κυρίως με την καλλιέργεια του ρυζιού .
Χαρακτηριστικό της περιοχής, λόγω των πολλών βροχοπτώσεων και των μουσώνων είναι ότι τα παραποτάμια σπίτια τους είναι κτισμένα πάνω σε πασσάλους μπαμπού. Το Δέλτα έχει πολλά κανάλια που δημιουργήθηκαν για να διευκολύνεται η ροή των υδάτων προς την θάλασσα. Γύρω από αυτά τα κανάλια αναπτύχθηκαν μικρά χωριά, πλωτές αγορές, μικρές βιοτεχνίες, εστιατόρια και καταστήματα που αποτελούν πόλο έλξης για τους τουρίστες.
Φτάσαμε επιτέλους, στην πόλη My Tho (Μι Το) μια παραποτάμια πόλη που δημιουργήθηκε από τους Κινέζους πρόσφυγες που έφτασαν μέχρι εδώ με μικρά πλοιάρια όταν εκδιώχθηκαν από την Ταϊβάν το 1680, μετά την πτώση της δυναστείας των Μινγκ. Κύρια ασχολία των κατοίκων είναι η αλιεία, η καλλιέργεια εσπεριδοειδών και εξωτικών φρούτων και φυσικά του ρυζιού.
Τουριστική πόλη η My Tho, δέχεται πολλούς τουρίστες καθημερινά για τις εκδρομές τους στο Δέλτα. Προχωράμε στο λιμάνι και επιβιβαζόμαστε στο πλοιάριο μας για μια βόλτα στο ποτάμι και τα κανάλια του .
Πρωτόγνωρες εικόνες για εμάς του δυτικούς έχει να προσφέρει μια κρουαζιέρα στο ποτάμι, με τα καφετιά νερά, που επάνω τους επιπλέουν υδρόβια φυτά, θα δεις χτισμένα σπίτια πάνω σε πασσάλους ενώ από πίσω τους μεγαλύτερα και πιο μοντέρνα κτήρια, θα δεις καραβόσπιτα που φιλοξενούν ολόκληρες οικογένειες αλλά και επιχειρήσεις, θα δεις την καθημερινότητα τους που διαφέρει σε πολλά από την δική μας ζωή.
Στις περιοχές του δέλτα κύρια θρησκεία είναι ο Βουδισμός όμως σε αυτήν την πόλη η πλειονότητα είναι οι καθολικοί χριστιανοί γιαυτό βλέπουμε να ξεχωρίζει και η μεγαλόπρεπης καθολική εκκλησία της πόλης.
Η καθημερινή ζωή αυτών των ανθρώπων είναι στενά συνδεδεμένη με τον ποταμό. Το ποτάμι είναι ο τόπος κατοικίας τους, είναι ο τόπος όπου θα πλύνουν ρούχα και κατσαρολικά, θα πλυθούν οι ίδιοι, το ποτάμι είναι αυτό, που τους παρέχει τροφή, ψάρια για κατανάλωση αλλά και εμπόριο, λειτουργεί σαν λεωφόρος για μικρά και μεγάλα σκάφη με τα οποία μεταφέρουν εμπορεύματα προς την νότια θάλασσα της Κίνας. Είναι ο δρόμος για να φτάσουν στους γείτονες, για να πάνε τα παιδιά στο σχολείο, οι μεγάλοι στην πόλη για γιατρούς, για ψώνια...
Το ποτάμι είναι η ζωή τους όλη!!!!
Η μέρα μας είναι συννεφιασμένη, ώρες ώρες ψιλοβρέχει και τα μάτια μας δεν χορταίνουν να σκανάρουν εικόνες, οι μηχανές παίρνουν φωτιά .....
Σταματάμε για την πρώτη μας επίσκεψη σε ένα μέρος που δεν θύμιζε βιοτεχνία άλλα περιελάμβανε πολλές μικρές επιχειρήσεις και εργαστήρια συγκεντρωμένα.
Άνδρες, γυναίκες και παιδιά άλλα και ζώα, κότες και σκυλιά περιφέρονταν τριγύρω, φίδια φυλαγμένα σε ειδικούς χώρους, όπου μπορούσες να τα παρατηρήσεις ή γιατί όχι να τα περάσεις τριγύρω σου με την επίβλεψη του ιδιόκτητη τους για μια φωτογραφία, συνθέτουν ένα αυθεντικό σκηνικό της καθημερινότητας των Βιετναμέζων που ζουν δίπλα στο ποτάμι ή μάλλον μέσα στο ποτάμι, ανάμεσα σε χωμάτινους δρόμους και πλούσια βλάστηση.
Πρώτη επίσκεψη στο εργαστήριο όπου φτιάχνουν τις πίτες ρυζιού και τις χρησιμοποιούν σαν ψωμί, στα γρήγορα επιδέξια χέρια πλάθουν λεπτές διάφανες ρυζο-πίτες και τις ψήνουν επί τόπου. Τις δοκίμασα και φυσικά μου άρεσαν!!!!
Στην συνέχεια πήραμε μικρότερες ξύλινες βάρκες "σαμπάνς" και μπήκαμε σε μικρότερα κανάλια που τα δένδρα έκρυβαν τον ουρανό και οι φυλλωσιές τους έσκυβαν μέχρι μέσα στο ποτάμι. Ήμασταν τυχεροί γιατί εκείνη την ώρα δεν επικρατούσε συνωστισμός στα κανάλια και απολαύσαμε την βόλτα μέχρι που άρχισε να βρέχει δυνατά, ευτυχώς η βαρκάρισσα μας έδωσε τα τριγωνικά ψάθινα καπέλα για να προστατευτούμε, μέχρι που ξαναβρήκαμε το πλοιάριο και συνεχίσαμε την βόλτα μας ήδη μεσημέριασε και είναι ώρα για φαγητό.
Στην προσπάθειά μας να περάσουμε την γέφυρα που υπάρχει μπροστά μας ο βαρκάρης μας ενημερώνει ότι ανέβηκε η στάθμη του νερού από την βροχή και δεν μπορούμε να την περάσουμε. Πρέπει όμως να αποβιβαστούμε γιατί το εστιατόριο είναι μετά την γέφυρα και πρέπει να περπατήσουμε. Μετά κόπων και βασάνων πηδάμε από το πλοιάριο στην στεριά, αφού δεν υπάρχει προβλήτα εκεί που μας αφήνει, χωρίς να έχουμε ατυχήματα και συνεχίζουμε μέσα από χωμάτινα μονοπάτια για το εστιατόριο, όπου ήδη έχει ειδοποιηθεί και τα τραπέζια μας είναι έτοιμα.
Ωραίο γεύμα με τοπικές σπεσιαλιτέ, το πιο ενδιαφέρον ήταν το τηγανητό ψάρι από τον Μεκόνγκ, το elephant fish, το οποίο φάγαμε αφού μας έδειξε η Βιετναμέζα πως θα το τυλίγουμε σε φύλλα ρυζιού με βότανα - λαχανικά και σος ψαριού!!!! σας λέω ήταν υπέροχο μην τολμήσετε και δεν φάτε !!!
Φυσικά υπήρχε η τοπική σούπα με τα noodles ρυζιού, κοτόπουλο, χοιρινό και ρύζι με τηγανητό αυγό, τηγανισμένες γαρίδες και μπύρα για να δροσιστούμε !!!
Η ώρα περνούσε και ευτυχώς όση ώρα ήμασταν στο εστιατόριο έγινε το θαύμα και έπεσε η στάθμη του νερού, ανεβήκαμε στην βάρκα μας, που αυτήν την φορά μας περίμενε σε άλλο σημείο πιο εύκολο για ένα ακόμη επεισοδιακό ανέβασμα, περάσαμε επιτέλους κάτω από την γέφυρα και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, ρουφώντας τις τελευταίες εικόνες και τα αρώματα του μεγάλου αυτού ποταμιού.
Δεν ξέρω αλλά πάντα στην επιστροφή με πιάνει μια μελαγχολία.........
Ξέχασα λοιπόν να σας πω ότι πριν φτάσουμε στην περιοχή του δέλτα, στο χωριό Mỹ Hóa επισκεφθήκαμε τον ναό Vinh Trang Temple, όπου είχαμε την ευκαιρία να δούμε εκτός από τον εντυπωσιακό βουδιστικό ναό ένα μείγμα κινέζικης, βιετναμέζικης αλλά και ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής, πολλά αγάλματα με Βούδες, όπως τον χαμογελαστό Βούδα, τον Βούδα ξαπλωμένο αλλά και άλλα σημαντικά αγάλματα για τους πιστούς που άρχονται μέχρι εδώ για να τα προσκυνήσουν. Όλα αυτά βρίσκονται σε ένα μεγάλο πάρκο, δυο στρεμμάτων με οπωροφόρα δένδρα και εντυπωσιακά φυτά και λουλούδια. Σίγουρα άξιζε ένα πέρασμα και από εδώ!!!
Αποκομίζοντας τις καλύτερες εντυπώσεις από την περιοχή αλλά και αυτούς τους ανθρώπους, τους τόσο μακρινούς από εμάς αλλά τόσο ενδιαφέροντες με τον τρόπο που καταφέρνουν να επιβιώνουν κάτω από τόσο δύσκολες συνθήκες πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για την βάση μας την Σαϊγκόν. Μια καινούργια ήμερα θα ξημερώσει αύριο και έχουμε πολλά να ανακαλύψουμε.
Ο Μεκόνγκ πηγάζει από τα ψηλά βουνά των Ιμαλαίων, στο Θιβέτ και ελίσσεται σε μήκος 4.350 χιλιόμετρων, περνάει από 6 χώρες της Ασίας, Μιανμάρ, Ταϊλάνδη, Λάος, Καμπότζη, Βιετνάμ για να εκβάλλει στην νότια Θάλασσα της Κίνας.
Εδώ λοιπόν στο νοτιότερο κομμάτι του Βιετνάμ, στην περιοχή του Δέλτα του Μεκόνγκ θα φτάσουμε και θα εξερευνήσουμε ένα κομμάτι του, αφού αποτελείται από μια έκταση 40.000 τετραγωνικών χιλιόμετρων με πληθυσμό γύρω στα 17.000.000. Το ποτάμι εκβάλει στην Νότια θάλασσα της Κίνας και κάθε χρόνο το Δέλτα προχωράει προς την θάλασσα κατά 80 μέτρα.
Ταξιδεύοντας με το λεωφορείο καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για μια πλούσια πεδιάδα, που έχει δημιουργηθεί από τα ιζήματα του ποταμού αλλά και ότι αποτελεί μια από τις πιο εύφορες περιοχές της χώρας. Οι περιοχές γύρω από το Δέλτα είναι γεμάτες ορυζώνες και ο πληθυσμός ασχολείται κυρίως με την καλλιέργεια του ρυζιού .
Χαρακτηριστικό της περιοχής, λόγω των πολλών βροχοπτώσεων και των μουσώνων είναι ότι τα παραποτάμια σπίτια τους είναι κτισμένα πάνω σε πασσάλους μπαμπού. Το Δέλτα έχει πολλά κανάλια που δημιουργήθηκαν για να διευκολύνεται η ροή των υδάτων προς την θάλασσα. Γύρω από αυτά τα κανάλια αναπτύχθηκαν μικρά χωριά, πλωτές αγορές, μικρές βιοτεχνίες, εστιατόρια και καταστήματα που αποτελούν πόλο έλξης για τους τουρίστες.
Φτάσαμε επιτέλους, στην πόλη My Tho (Μι Το) μια παραποτάμια πόλη που δημιουργήθηκε από τους Κινέζους πρόσφυγες που έφτασαν μέχρι εδώ με μικρά πλοιάρια όταν εκδιώχθηκαν από την Ταϊβάν το 1680, μετά την πτώση της δυναστείας των Μινγκ. Κύρια ασχολία των κατοίκων είναι η αλιεία, η καλλιέργεια εσπεριδοειδών και εξωτικών φρούτων και φυσικά του ρυζιού.
Τουριστική πόλη η My Tho, δέχεται πολλούς τουρίστες καθημερινά για τις εκδρομές τους στο Δέλτα. Προχωράμε στο λιμάνι και επιβιβαζόμαστε στο πλοιάριο μας για μια βόλτα στο ποτάμι και τα κανάλια του .
Πρωτόγνωρες εικόνες για εμάς του δυτικούς έχει να προσφέρει μια κρουαζιέρα στο ποτάμι, με τα καφετιά νερά, που επάνω τους επιπλέουν υδρόβια φυτά, θα δεις χτισμένα σπίτια πάνω σε πασσάλους ενώ από πίσω τους μεγαλύτερα και πιο μοντέρνα κτήρια, θα δεις καραβόσπιτα που φιλοξενούν ολόκληρες οικογένειες αλλά και επιχειρήσεις, θα δεις την καθημερινότητα τους που διαφέρει σε πολλά από την δική μας ζωή.
Στις περιοχές του δέλτα κύρια θρησκεία είναι ο Βουδισμός όμως σε αυτήν την πόλη η πλειονότητα είναι οι καθολικοί χριστιανοί γιαυτό βλέπουμε να ξεχωρίζει και η μεγαλόπρεπης καθολική εκκλησία της πόλης.
Η καθημερινή ζωή αυτών των ανθρώπων είναι στενά συνδεδεμένη με τον ποταμό. Το ποτάμι είναι ο τόπος κατοικίας τους, είναι ο τόπος όπου θα πλύνουν ρούχα και κατσαρολικά, θα πλυθούν οι ίδιοι, το ποτάμι είναι αυτό, που τους παρέχει τροφή, ψάρια για κατανάλωση αλλά και εμπόριο, λειτουργεί σαν λεωφόρος για μικρά και μεγάλα σκάφη με τα οποία μεταφέρουν εμπορεύματα προς την νότια θάλασσα της Κίνας. Είναι ο δρόμος για να φτάσουν στους γείτονες, για να πάνε τα παιδιά στο σχολείο, οι μεγάλοι στην πόλη για γιατρούς, για ψώνια...
Το ποτάμι είναι η ζωή τους όλη!!!!
Η μέρα μας είναι συννεφιασμένη, ώρες ώρες ψιλοβρέχει και τα μάτια μας δεν χορταίνουν να σκανάρουν εικόνες, οι μηχανές παίρνουν φωτιά .....
Σταματάμε για την πρώτη μας επίσκεψη σε ένα μέρος που δεν θύμιζε βιοτεχνία άλλα περιελάμβανε πολλές μικρές επιχειρήσεις και εργαστήρια συγκεντρωμένα.
Άνδρες, γυναίκες και παιδιά άλλα και ζώα, κότες και σκυλιά περιφέρονταν τριγύρω, φίδια φυλαγμένα σε ειδικούς χώρους, όπου μπορούσες να τα παρατηρήσεις ή γιατί όχι να τα περάσεις τριγύρω σου με την επίβλεψη του ιδιόκτητη τους για μια φωτογραφία, συνθέτουν ένα αυθεντικό σκηνικό της καθημερινότητας των Βιετναμέζων που ζουν δίπλα στο ποτάμι ή μάλλον μέσα στο ποτάμι, ανάμεσα σε χωμάτινους δρόμους και πλούσια βλάστηση.
Πρώτη επίσκεψη στο εργαστήριο όπου φτιάχνουν τις πίτες ρυζιού και τις χρησιμοποιούν σαν ψωμί, στα γρήγορα επιδέξια χέρια πλάθουν λεπτές διάφανες ρυζο-πίτες και τις ψήνουν επί τόπου. Τις δοκίμασα και φυσικά μου άρεσαν!!!!
Είναι πολύ υγιεινές και με λίγες θερμίδες!!!!
Πιο κάτω ο χώρος είναι γεμάτος από καρύδες, τις οποίες επεξεργάζονται και παίρνουν την ινδική καρύδα, όπως την ξέρουμε άσπρη και μυρωδάτη. Μας έδειξαν πως κάνουν τις καραμέλες και αφού τις δοκιμάσαμε και αυτές, αγοράσαμε και μερικές. Μου θύμισαν τις καραμέλες Βλάχας που τρώγαμε όταν ήμασταν μικροί, τις θυμάστε??
Πιο κάτω ο χώρος είναι γεμάτος από καρύδες, τις οποίες επεξεργάζονται και παίρνουν την ινδική καρύδα, όπως την ξέρουμε άσπρη και μυρωδάτη. Μας έδειξαν πως κάνουν τις καραμέλες και αφού τις δοκιμάσαμε και αυτές, αγοράσαμε και μερικές. Μου θύμισαν τις καραμέλες Βλάχας που τρώγαμε όταν ήμασταν μικροί, τις θυμάστε??
Νομίζω τις φτιάχνουν με το γάλα καρύδας! Κάποια στιγμή το έχασα το θέμα γιατί κυνηγούσα να φωτογραφίσω μια κότα.....
Μάθαμε όμως και για την επεξεργασία του ρυζιού, πως αποφλοιώνεται και όλα τα στάδια μέχρι να γίνουν οι ρυζογκοφρέτες, τις οποίες μέχρι τώρα δεν είχα σε εκτίμηση, άλλα η νεαρή Βιετναμέζα αφού μου έδωσε να δοκιμάσω με έκανε να αλλάξω γνώμη και μου γέμισε μια μεγάλη τσάντα, με ρυζογκοφρέτες σε διαφορετικές γεύσεις τζίντζερ, ινδική καρύδα, σοκολάτα κ.λ.π. Σπουδαία πωλήτρια μέχρι τηγανητές μπανάνες μου πούλησε και σνακ από lotus. Μια τεράστια σακούλα γέμισε μόνο με 5 $.
Αφού δοκιμάσαμε τα τοπικά προϊόντα και κάναμε και τις αγορές μας, σειρά είχε η αίθουσα με τα σουβενίρ, όπου μας κέρασαν τσάι και διάφορα συνοδευτικά και δεν σας μιλάω για μπισκότα αλλά για αποξηραμένα φρούτα, μπανάνες, ανανά, μανγκο και κάτι άλλα που δεν κατάλαβα τι είναι!!!!
Εντύπωση στα ράφια, προκαλούν τα μπουκάλια με το κρασί ρυζιού, όπου μέσα υπάρχει ένα φίδι ή ένας σκόρπιος και έτσι το κρασί αποκτά αφροδισιακές ιδιότητες!!!!Δεν είδα κανέναν να μπαίνει στην διαδικασία να αγοράσει!!
Πάντως το κρασί ρυζιού, χωρίς τα παρελκόμενα μέσα του, το δοκίμασα σ ένα εστιατόριο στο Ανόι και είναι πολύ νόστιμο, μετάνιωσα που δεν πήρα ένα μπουκάλι γι αυτό οποίος πάει στο Βιετνάμ, μπορεί να μου το φέρει δώρο!!!!
Επίσης εκεί βρήκα και κάτι πάρα-φαρμακευτικά μαντζούνια φτιαγμένα από σάλιο φιδιού που χρησιμοποιούνται για τους πόνους, δεν το αγόρασα φοβήθηκα, ήταν και η Μαρία η φαρμακοποιός που με αγριοκοίταζε 😍 και έτσι προτίμησα να αγοράσω ένα μικρό μπουκαλάκι με πράσινο υγρό μέσα φτιαγμένο από δικά τους βότανα (είχα ακούσει για αυτό από την Ρούλα και την Φρόσω ) που με βοήθησε πολύ και γιάτρεψε τον πόνο στην μέση μου, από το πρώτο βράδυ που έκανα επάλειψη, δεν ξέρω μπορεί να ήταν τυχαίο να ξεπιάστηκε το νεύρο άλλα μπορεί να είναι και θαυματουργό!!!!
Συνεχίσαμε την βόλτα στο ποτάμι και ήρθε η ώρα να κατέβουμε πάλι από το πλοιάριο για να φάμε φρέσκα εξωτικά φρούτα που αφθονούν στην περιοχή και να παρακολουθήσουμε από ένα τοπικό συγκρότημα, χορούς, τραγούδια και μερικά θεατρικά σκετς από την ζωή των ντόπιων στο ποτάμι.
Μάθαμε όμως και για την επεξεργασία του ρυζιού, πως αποφλοιώνεται και όλα τα στάδια μέχρι να γίνουν οι ρυζογκοφρέτες, τις οποίες μέχρι τώρα δεν είχα σε εκτίμηση, άλλα η νεαρή Βιετναμέζα αφού μου έδωσε να δοκιμάσω με έκανε να αλλάξω γνώμη και μου γέμισε μια μεγάλη τσάντα, με ρυζογκοφρέτες σε διαφορετικές γεύσεις τζίντζερ, ινδική καρύδα, σοκολάτα κ.λ.π. Σπουδαία πωλήτρια μέχρι τηγανητές μπανάνες μου πούλησε και σνακ από lotus. Μια τεράστια σακούλα γέμισε μόνο με 5 $.
Αφού δοκιμάσαμε τα τοπικά προϊόντα και κάναμε και τις αγορές μας, σειρά είχε η αίθουσα με τα σουβενίρ, όπου μας κέρασαν τσάι και διάφορα συνοδευτικά και δεν σας μιλάω για μπισκότα αλλά για αποξηραμένα φρούτα, μπανάνες, ανανά, μανγκο και κάτι άλλα που δεν κατάλαβα τι είναι!!!!
Εντύπωση στα ράφια, προκαλούν τα μπουκάλια με το κρασί ρυζιού, όπου μέσα υπάρχει ένα φίδι ή ένας σκόρπιος και έτσι το κρασί αποκτά αφροδισιακές ιδιότητες!!!!Δεν είδα κανέναν να μπαίνει στην διαδικασία να αγοράσει!!
Πάντως το κρασί ρυζιού, χωρίς τα παρελκόμενα μέσα του, το δοκίμασα σ ένα εστιατόριο στο Ανόι και είναι πολύ νόστιμο, μετάνιωσα που δεν πήρα ένα μπουκάλι γι αυτό οποίος πάει στο Βιετνάμ, μπορεί να μου το φέρει δώρο!!!!
Επίσης εκεί βρήκα και κάτι πάρα-φαρμακευτικά μαντζούνια φτιαγμένα από σάλιο φιδιού που χρησιμοποιούνται για τους πόνους, δεν το αγόρασα φοβήθηκα, ήταν και η Μαρία η φαρμακοποιός που με αγριοκοίταζε 😍 και έτσι προτίμησα να αγοράσω ένα μικρό μπουκαλάκι με πράσινο υγρό μέσα φτιαγμένο από δικά τους βότανα (είχα ακούσει για αυτό από την Ρούλα και την Φρόσω ) που με βοήθησε πολύ και γιάτρεψε τον πόνο στην μέση μου, από το πρώτο βράδυ που έκανα επάλειψη, δεν ξέρω μπορεί να ήταν τυχαίο να ξεπιάστηκε το νεύρο άλλα μπορεί να είναι και θαυματουργό!!!!
Συνεχίσαμε την βόλτα στο ποτάμι και ήρθε η ώρα να κατέβουμε πάλι από το πλοιάριο για να φάμε φρέσκα εξωτικά φρούτα που αφθονούν στην περιοχή και να παρακολουθήσουμε από ένα τοπικό συγκρότημα, χορούς, τραγούδια και μερικά θεατρικά σκετς από την ζωή των ντόπιων στο ποτάμι.
Στην συνέχεια πήραμε μικρότερες ξύλινες βάρκες "σαμπάνς" και μπήκαμε σε μικρότερα κανάλια που τα δένδρα έκρυβαν τον ουρανό και οι φυλλωσιές τους έσκυβαν μέχρι μέσα στο ποτάμι. Ήμασταν τυχεροί γιατί εκείνη την ώρα δεν επικρατούσε συνωστισμός στα κανάλια και απολαύσαμε την βόλτα μέχρι που άρχισε να βρέχει δυνατά, ευτυχώς η βαρκάρισσα μας έδωσε τα τριγωνικά ψάθινα καπέλα για να προστατευτούμε, μέχρι που ξαναβρήκαμε το πλοιάριο και συνεχίσαμε την βόλτα μας ήδη μεσημέριασε και είναι ώρα για φαγητό.
Στην προσπάθειά μας να περάσουμε την γέφυρα που υπάρχει μπροστά μας ο βαρκάρης μας ενημερώνει ότι ανέβηκε η στάθμη του νερού από την βροχή και δεν μπορούμε να την περάσουμε. Πρέπει όμως να αποβιβαστούμε γιατί το εστιατόριο είναι μετά την γέφυρα και πρέπει να περπατήσουμε. Μετά κόπων και βασάνων πηδάμε από το πλοιάριο στην στεριά, αφού δεν υπάρχει προβλήτα εκεί που μας αφήνει, χωρίς να έχουμε ατυχήματα και συνεχίζουμε μέσα από χωμάτινα μονοπάτια για το εστιατόριο, όπου ήδη έχει ειδοποιηθεί και τα τραπέζια μας είναι έτοιμα.
Ωραίο γεύμα με τοπικές σπεσιαλιτέ, το πιο ενδιαφέρον ήταν το τηγανητό ψάρι από τον Μεκόνγκ, το elephant fish, το οποίο φάγαμε αφού μας έδειξε η Βιετναμέζα πως θα το τυλίγουμε σε φύλλα ρυζιού με βότανα - λαχανικά και σος ψαριού!!!! σας λέω ήταν υπέροχο μην τολμήσετε και δεν φάτε !!!
Φυσικά υπήρχε η τοπική σούπα με τα noodles ρυζιού, κοτόπουλο, χοιρινό και ρύζι με τηγανητό αυγό, τηγανισμένες γαρίδες και μπύρα για να δροσιστούμε !!!
Η ώρα περνούσε και ευτυχώς όση ώρα ήμασταν στο εστιατόριο έγινε το θαύμα και έπεσε η στάθμη του νερού, ανεβήκαμε στην βάρκα μας, που αυτήν την φορά μας περίμενε σε άλλο σημείο πιο εύκολο για ένα ακόμη επεισοδιακό ανέβασμα, περάσαμε επιτέλους κάτω από την γέφυρα και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, ρουφώντας τις τελευταίες εικόνες και τα αρώματα του μεγάλου αυτού ποταμιού.
Δεν ξέρω αλλά πάντα στην επιστροφή με πιάνει μια μελαγχολία.........
Ξέχασα λοιπόν να σας πω ότι πριν φτάσουμε στην περιοχή του δέλτα, στο χωριό Mỹ Hóa επισκεφθήκαμε τον ναό Vinh Trang Temple, όπου είχαμε την ευκαιρία να δούμε εκτός από τον εντυπωσιακό βουδιστικό ναό ένα μείγμα κινέζικης, βιετναμέζικης αλλά και ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής, πολλά αγάλματα με Βούδες, όπως τον χαμογελαστό Βούδα, τον Βούδα ξαπλωμένο αλλά και άλλα σημαντικά αγάλματα για τους πιστούς που άρχονται μέχρι εδώ για να τα προσκυνήσουν. Όλα αυτά βρίσκονται σε ένα μεγάλο πάρκο, δυο στρεμμάτων με οπωροφόρα δένδρα και εντυπωσιακά φυτά και λουλούδια. Σίγουρα άξιζε ένα πέρασμα και από εδώ!!!
Αποκομίζοντας τις καλύτερες εντυπώσεις από την περιοχή αλλά και αυτούς τους ανθρώπους, τους τόσο μακρινούς από εμάς αλλά τόσο ενδιαφέροντες με τον τρόπο που καταφέρνουν να επιβιώνουν κάτω από τόσο δύσκολες συνθήκες πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για την βάση μας την Σαϊγκόν. Μια καινούργια ήμερα θα ξημερώσει αύριο και έχουμε πολλά να ανακαλύψουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου