ΣΙΝΙΚΟ ΤΕΙΧΟΣ ! ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ ΖΩΗΣ... Chinese stories 2009, no 6a

Ξημέρωσε 19/7/2009 και έφτασε η μέρα για την εκδρομή μας στο ΜΠΑΤΑΛΙΝΓΚ, το κοντινότερο, περίπου 50 χλμ και το πιο τουριστικό, βόρεια του Πεκίνου, τμήμα του Σινικού τείχους που θα το επισκεφτούμε και αποτελεί ένα από τα πιο ενδιαφέροντα αναστηλωμένα κομμάτια του.



Ένα εκπληκτικό οχυρωματικό έργο το οποίο αποτελεί σημείο δύναμης του κινέζικου πολιτισμού.

Άρχισε να κατασκευάζεται τον 3ο Π.Χ. αιώνα με διαταγή του αυτοκράτορα Qin Shi Hyanghi, ο οποίος ήθελε να ενώσει τα τμηματικά οχυρά διαφόρων περιοχών σε ένα συνεχόμενο προστατευτικό τείχος.
Επί  10 χρόνια 300.000 εργάτες δούλευαν για να τελειώσει.
Κάθε 180 μέτρα υπάρχουν διώροφοι πύργοι με πολεμίστρες, οι όποιοι εκτός από το αμυντικό τους έργο χρησίμευαν και για την διάδοση των νέων. Πριν από 500 χρόνια, την εποχή των ΜΙΝΓΚ το τείχος απέκτησε την σημερινή του μορφή.
Το τμήμα κοντά στο Πεκίνο είναι κατασκευασμένο από πέτρα ενώ στα δυτικά και νότια από λάσπη.
Λέγεται ότι το τείχος, τελικά, χρησιμοποιήθηκε για τις μεταφορές εμπορευμάτων και για τα ταξίδια παρά για οχυρωματικούς λόγους.

Ίσως είναι το μοναδικό κτίσμα της γης που είναι ορατό από το διάστημα, στην πραγματικότητα απλά το τείχος είναι ανθρωπίνως αδύνατο να γίνει ορατό με γυμνό οφθαλμό από τόσο μεγάλη απόσταση.
Ακόμη και αν το Σινικό τείχος είναι ορατό από την τροχιά γύρω από την γη είναι αμφισβητήσιμο.

Ένας αστροναύτης ανάφερε ότι ''μπορούμε να δούμε πράγματα τόσο μικρά όσο τα αεροδρόμια, αλλά το Σινικό τείχος είναι σχεδόν αόρατο από απόσταση μεγαλύτερη των 180 μιλίων ( 290χλμ).

Ο αστροναύτης Γουλιαμ Πογκ πίστεψε ότι το είχε δει από το Σκαιλαμπ αλλά με μια προσεκτικότερη ματιά διαπίστωσε ότι έβλεπε το μεγάλο κανάλι κοντά στο Πεκίνο. Στην συνέχεια επισήμανε το τείχος, χρησιμοποιώντας διόπτρες, αλλά είπε ότι "δεν ήταν ορατό στο γυμνό μάτι".

Ένας άλλος αστροναύτης είπε ότι καμιά ανθρώπινη δομή δεν θα ήταν ορατή σε μια απόσταση μερικών χιλιάδων μιλίων.

Ο Κινέζος αστροναύτης Γιανγκ Λιγουέι ανάφερε ότι δεν μπόρεσε να δει καθόλου το τείχος από το διάστημα.

Μετά από μια διαδρομή στην εξοχή του Πεκίνου, φθάσαμε στην είσοδο προκειμένου να ανεβούμε στο τελεφερίκ που θα μας οδηγήσει ψηλά στο τείχος. Επιβιβαζόμαστε στην καμπίνα που χωράει συνολικά 6 άτομα και ξεκινάμε την εναέρια ανάβαση για να βρεθούμε σε ύψος 1000 μέτρων από την επιφάνεια της γης.






Το βλέπουμε μπροστά μας, μοιάζει με κοιμισμένο δράκο που τεντώνεται και λιάζεται στις κορυφές και στα φαράγγια, σε μήκος 6000 μέτρων καλύπτοντας το συνολικό μήκος της βόρειας μεθορίου της Κίνας, από τις δυτικές ερήμους ως τον τον ανατολικό ωκεανό.






Πατάμε το πόδι μας στην γη, ανακουφισμένοι από την εναέρια διαδρομή μας, που σε κάποια σημεία κουνούσε και ανησυχήσαμε και από εδώ αρχίζει η περιπέτεια της ανάβασης, στην απότομη πλαγιά του Σινικού τείχους. Η ανάβαση αποδεικνύεται πολύ δύσκολη, ένα βήμα μπροστά και η ανηφόρα μας γυρίζει πίσω. Δεν είμαι μαθημένη για δύσκολα, η φυσική μου κατάσταση δεν είναι από τις καλύτερες, η υγρασία με πεθαίνει. Συνεχίζουμε όμως να ανεβαίνουμε, οι εντυπώσεις από την θέα εκπληκτικές. Το τείχος είναι μπροστά μας, πίσω μας, είναι παντού!!!!
Πολλά τα χιλιόμετρα, εμείς βαδίζουμε ένα μικρό τμήμα του, κατόπιν προτροπής του Άγγελου που δεν μας επιτρέπει να γυρίσουμε πίσω "πρέπει να προχωρήσουμε, δεν πρέπει να το χάσουμε αυτό, λίγο ακόμη ....'' μας έλεγε.




Πλήθος κόσμου δεξιά και αριστερά μας, στην πλειονότητα Κινέζοι, όλοι προσπαθούμε να φωτογραφίσουμε, να έχουμε την καλύτερη θέα του τείχους.

Οι Κινέζοι μας κοιτούν περίεργα, μας χαμογελούν και μας φωτογραφίζουν και εμείς φωτογραφίζουμε αυτούς, το μάθαμε πια αυτό, οι γονείς βάζουν τα παιδιά τους να μας μιλούν στα Αγγλικά, να ρωτούν το όνομα μας και από που είμαστε, κάποιοι θέλουν να μας αγγίξουν , τους κάνει εντύπωση το χρώμα μας και τα χαρακτηρίστηκα μας. Τα παιδάκια είναι γλυκούλικα και ευγενικά. Ο Κινέζικος λαός είναι σε γενικές γραμμές χαρούμενος και ευγενικός.

Η κούραση είναι το κάτι άλλο, μας έχει καταβάλλει η δύσκολη ανάβαση, ο αναρίθμητος κόσμος, η άθλια υγρασία μας έχει τρελάνει, είμαστε μούσκεμα και ευτυχώς είμαστε τυχεροί που σήμερα δεν έχει ήλιο. Έχει όμως ομίχλη, η οποία με το πέρασμα της ώρας κατεβαίνει όλο και πιο χαμηλά και κάνει το τοπίο πιο μαγευτικό, παραμυθένιο. Όμως εμποδίζει την ορατότητα μας και έτσι αποφασίζουμε να κατέβουμε. Υπολογίζω ότι περπατήσαμε μια απόσταση μισού χιλιομέτρου, μας φάνηκε όμως μεγαλύτερη.
Επιστρέφουμε προς το τελεφερίκ και σιγά σιγά αποχαιρετάμε το σινικό Τείχος .



Υπάρχουν και αλλού είσοδοι προκειμένου να ανέβει κανείς στο Σινικό τείχος. Εκεί η ανάβαση είναι πιο δύσκολη και ο κόσμος λιγότερος. Εμείς όμως επιλέξαμε το Μπάταλινγκ και δεν το μετανιώσαμε.

Το όνειρο και η επιταγή κάθε Κινέζου είναι να σταθεί ψηλά, έστω και μια φορά στο σινικό Τείχος .
Και όνειρο δικό μου!!!!
Από μικρό παιδί ονειρευόμουν ότι είμαι στο φεγγάρι και το βλέπω από ψηλά!!!
Τελικά το περπάτησα και ας μην έφτασα στο φεγγάρι..
Ένα ακόμη ΌΝΕΙΡΟ ζωής πραγματοποιήθηκε  !!!!!

TRIPS AND DREAMS

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου