Στην επίσκεψή μου στην Καππαδοκία ,έμεινα στο Προκόπι, το σημερινό Urgup, το οποίο κατοικούνταν και από ορθόδοξους Ρωμιούς, τους απόγονους των Ακριτών της βυζαντινής περιόδου, όπως και όλη η περιοχή τριγύρω, μέχρι το 1923 που έγινε η ανταλλαγή των πληθυσμών μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, μετά από την υπογραφή συμφωνίας των χωρών και με βάση την Θρησκευτική τους ταυτότητα.
Έντονο λοιπόν το Ελληνικό ορθόδοξο χριστιανικό στοιχείο στην περιοχή με πολλούς ορθοδόξους ναούς, ιστορίες και παραδόσεις.Έτσι λοιπόν κατά την παραμονή μου εκεί δεν παρέλειψα να επισκεφτώ το σπίτι όπου έμεινε και αγίασε ο Όσιος Γιάννης ο Ρώσος, το οποίο σήμερα λειτουργεί σαν μουσείο θα έλεγα αλλά και ως προσκυνηματικός τόπος και όπως μας είπε ο guide μας, ο Άξελ το επισκέπτονται κάθε χρόνο πλήθη τουριστών, όχι μόνο από την Ελλάδα αλλά και από Ρωσία και Ουκρανία και αλλού, για να δουν που έζησε και μόναζε ο άγιος Γιάννης ο Ρώσος. Τις επισκέψεις των ορθοδόξων χριστιανών που επισκέπτονται τον χώρο από κάθε γωνιά του πλανήτη, μαρτυρούν οι ιδιαίτερες εικόνες και τα τάματα που υπάρχουν στο μέρος, όπου ήταν το κρεββάτι του Aγίου, ένα άνοιγμα στον τοίχο, μικρό και στενό λαξευμένο από τον ίδιο.
Λίγα λόγια για τον Άγιο
Γεννήθηκε στη Ρωσία το 1690 και εκοιμήθη στο Προκόπι της Καππαδοκίας, το 1730. Βρέθηκε στο Προκόπι, ως αιχμάλωτος πολέμου, όταν το 1711 πολέμησε για την Ρωσία, στον Ρωσικό-Τουρκικό πόλεμο. Μεταφέρθηκε λοιπόν στην Τουρκία ως σκλάβος και έζησε σ΄αυτό το σπίτι, που επισκέφτηκα στο Urgup, υπηρετώντας τον αφέντη του, ο οποίος τον εγκατέστησε στο υπόγειο του αρχοντικού του για να περιποιείται τα ζώα. Ο Άγιος ήταν χριστιανός Ορθόδοξος και οι Τούρκοι τον πίεζαν να αλλάξει θρησκεία. Ο Άγιος δέχτηκε πολλές ταπεινώσεις από τους Τούρκους, ο καλός του όμως χαρακτήρας, έπεισε τον αφέντη του, να τον αφήσει να ασκεί τα θρησκευτικά του καθήκοντα όπως αυτός τα πίστευε. Έτσι άρχισε να γίνεται γνωστός στη περιοχή και στους υπόλοιπους Χριστιανούς οι οποίοι τακτικά τον επισκέπτονταν. Σε ηλικία 40 ετών αρρώστησε βαριά και πέθανε. Στις 27 Μαΐου 1730 έγινε η ταφή του στον ναό του Αγίου Γεωργίου και το άγιο σκήνωμα του μπήκε μέσα σε μαρμάρινη λάρνακα. Το 1832 οι στρατιώτες του Τούρκου Χατκεράλ Ογλού Οσμάν πασά, λεηλάτησαν την εκκλησία και αποφάσισαν να κάψουν το σκήνωμα του Αγίου,προς μεγάλη τους όμως έκπληξη είδαν το σκήνωμα να μετακινείται μέσα στην φωτιά και να μην καίγεται. Φοβήθηκαν και έφυγαν. Οι χριστιανοί τοποθέτησαν πάλι το σκήνωμα στην θέση του. Το γεγονός διαδόθηκε από στόμα σε στόμα και πολλοί πιστοί αλλά και Τούρκοι, έρχονταν μέχρι εδώ για να προσκυνήσουν τον Άγιο, ενώ πολλά θαύματα έγιναν τότε .
Κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών οι Ρωμιοί δεν ξεχνούν τα κειμήλια της Εκκλησίας και της πίστης τους αλλά και τον άγιο και μεταφέρουν το σκήνωμα του, με το πλοίο «Βασίλειος Δεστούνης» που ναυλώθηκε με έξοδα της οικογενείας Παπαδοπούλου, στην Ελλάδα. Το τοποθετούν στα αμπάρια του πλοίου και αρχίζει μια μεγάλη θαλασσοταραχή. Θεωρούν ότι αυτό που έκαναν, είναι ασέβεια προς τον Άγιο και το ανεβάζουν επάνω και σαν από θαύμα η θαλασσοταραχή σταματάει.
Αρχικά το σκήνωμα μένει στην Χαλκίδα και το 1925 το μεταφέρουν στο νέο Προκόπι Ευβοίας, τη νέα πατρίδα τους . Το 1930 θεμελιώθηκε μεγαλοπρεπής ναός προς τιμή του Αγίου, που αποπερατώθηκε το 1951 και σήμερα πλήθη πιστών συρρέουν να προσκυνήσουν το σκήνωμα που οι Ρωμιοί με μεγάλο κόπο και δυσκολίες, μετέφεραν μέχρι εδώ, τιμώντας τα ιερά και τα όσια .
Πηγή πληροφοριών :προσωπική εμπειρία και google
φωτογραφίες: mary tsil-trips and dreams
Αν ταξιδέψετε στην Καππαδοκία, σας προτείνω να διαβάσετε 2 βιβλία (πριν ή μετά )
Το πορφυρό Ποτάμι από τις Εκδόσεις Ψυχογιός (περισσότερα θα δείτε εδώ )
και το βιβλίο οι Ρωμιοί της Καππαδοκίας από τις Εκδόσεις Πεδίο (περισσότερα θα δείτε εδώ)
