Το ορεινό χωριό Κιρκιντζές ή Ορεινή Έφεσος, σήμερα στα τουρκικά Σιρίντζε-Sirince, βρίσκεται στις πλαγιές του όρους Γαλλήσιου που λεγόταν και Μεσωγίς, σήμερα Ovacik Dag σε υψόμετρο 500 μέτρων. Μπορείς εύκολα να φτάσεις ξεκινώντας από την Σμύρνη σε μια απόσταση 59 χλμ ή μετά από μια επίσκεψη στην αρχαία Έφεσο 8 χλμ, μέσα από μια όμορφη διαδρομή.
Ο Κιρκιντζές έγινε παγκόσμια γνωστός, όταν σύμφωνα με το ημερολόγιο των Μάγιας, θα είχαμε το τέλος του κόσμου στις 21 Δεκεμβρίου 2012. Τότε το χωριό γνώρισε τεράστια τουριστική άνθηση γιατί πίστευαν ότι το χωριό και όσοι ζούσαν εκεί θα σωθεί εξαιτίας της "θετικής ενεργείας" που διαθέτει.
Ο Κιρκιντζές ήταν γνωστός «ως τόπος με ξεχωριστή ενέργεια» μεταξύ ομάδων νέων σε ηλικία (του επονομαζόμενου κινήματος της Νέας Εποχής) ήδη από το 1980, επειδή ορισμένοι θεωρούν ότι εκεί γεννήθηκε η θεά Άρτεμη, η θεά των δασών και του κυνηγιού, αλλά και ότι πρόκειται για τον τόπο από τον οποίο η Παναγία αναλήφθηκε στους Ουρανούς.
Ο Κιρκιντζές είναι ένα χωριό που θυμίζει πολύ Ελλάδα, τα σπίτια του είναι σαν αυτά που βλέπουμε στο Πήλιο, στα Αμπελάκια Λάρισας, η αρχιτεκτονική είναι Οθωμανική-Βαλκανική, πέτρινα σπίτια συνήθως με 2 ορόφους και κεραμίδια ξεπροβάλλουν μέσα στα γραφικά ανηφορικά σοκάκια, με όμορφες πράσινες και λουλουδάτες αυλές με την κληματαριά τους και τα σταφύλια να κρέμονται έτοιμα για τρύγο, άλλωστε το χωριό φημίζεται για το κάλο του κρασί. Οι κάτοικοι στα μικρά άλλα καλόγουστα μαγαζάκια τους ή έξω από τις αυλές τους, πωλούν δαντέλες, μαρμελάδες, σταφίδες, σαπούνια, μπαχαρικά, αποξηραμένα λουλούδια, κούκλες, ροδάκινα, σύκα και άλλα φρούτα, κρασί, αφού η γη της Ιωνίας είναι πολύ εύφορη, πωλούν ακόμη και μαστίχα Χίου από το γειτονικό τους, στα παράλια νησί.
Η ιστορία του χωριού ξεκινάει από τον 11 αιώνα με περισσότερες αναφορές μετά τον 17 αιώνα, τότε που οι πρώτοι ταξιδευτές άρχισαν να το αναφέρουν στα οδοιπορικά τους.
Το 1747 ο Κιρκιντζές κατοικούνταν από Χριστιανούς Ορθόδοξους.
Το 1832 υπήρχαν 350 σπίτια και 1500 κάτοικοι, όλοι χριστιανοί, αλλά τουρκόφωνοι. Δεν ήξεραν ελληνικά, αλλά μερικοί διάβαζαν καραμανλίδικα (είναι γραφή τουρκικής γλώσσας με ελληνικά γράμματα αντί για αραβικά). Ελληνικά μιλούσαν ελάχιστοι, κυρίως αυτοί που είχαν εμπορικές σχέσεις σε πόλεις που κατοικούσαν Έλληνες, όπως το Αϊδίνι. Οι ιερείς του χωριού στις εκκλησίες χρησιμοποιούσαν την ελληνική και τουρκική γλώσσα.
Στα τέλη του 19ου αιώνα στο χωριό κατοικούσαν και λίγοι μουσουλμάνοι, που είχαν αναλάβει κρατικές δουλειές, κυρίως φοροεισπράκτορες. Την ίδια περίοδο (1892) αναφέρεται ότι στον Κιρκιντζέ κατοικούσαν περισσότερα από 4.000 άτομα.
Στις αρχές του 20ου αι. υπήρχαν 1.600 σπίτια και κάτοικοι 8.000, σύμφωνα με μαρτυρίες.
Άλλες πηγές, αναφέρουν ότι το 1919 οι κάτοικοι ήταν 7.000 (όλοι χριστιανοί ορθόδοξοι) ενώ το 1921 μειώθηκαν σε 3.500.
Το χωριό είναι γνωστό σε εμάς τους Έλληνες από το μυθιστόρημα της Διδώς Σωτηρίου "Ματωμένα χώματα". Γράφει λοιπόν η συγγραφέας για το χωριό "αν υπάρχει αυτό που λένε παράδεισος, το χωριό μας ο Κιρκιντζές, ήταν ένα δείγμα του. Κοντά στο θεό ζούσαμε, ψηλά, ανάμεσα σε κατάφυτα βουνά και ξαγναντεύαμε ολόκληρο τον καρπερό κάμπο της Έφεσου, που ήτανε δικός μας ίσα με τη θάλασσα, ώρες δρόμο, όλο συκομπαχτσέδες και ελαιόδεντρα και καπνά, μπαμπάκια, σιτάρια, καλαμπόκια και σουσάμια.." γράφει και άλλα πολλά η Διδώ Σωτηρίου και έχει δίκαιο, τα βλέπεις όλα αυτά και σήμερα …
Ο Κιρκιντζές έγινε παγκόσμια γνωστός, όταν σύμφωνα με το ημερολόγιο των Μάγιας, θα είχαμε το τέλος του κόσμου στις 21 Δεκεμβρίου 2012. Τότε το χωριό γνώρισε τεράστια τουριστική άνθηση γιατί πίστευαν ότι το χωριό και όσοι ζούσαν εκεί θα σωθεί εξαιτίας της "θετικής ενεργείας" που διαθέτει.
Ο Κιρκιντζές ήταν γνωστός «ως τόπος με ξεχωριστή ενέργεια» μεταξύ ομάδων νέων σε ηλικία (του επονομαζόμενου κινήματος της Νέας Εποχής) ήδη από το 1980, επειδή ορισμένοι θεωρούν ότι εκεί γεννήθηκε η θεά Άρτεμη, η θεά των δασών και του κυνηγιού, αλλά και ότι πρόκειται για τον τόπο από τον οποίο η Παναγία αναλήφθηκε στους Ουρανούς.
Ο Κιρκιντζές είναι ένα χωριό που θυμίζει πολύ Ελλάδα, τα σπίτια του είναι σαν αυτά που βλέπουμε στο Πήλιο, στα Αμπελάκια Λάρισας, η αρχιτεκτονική είναι Οθωμανική-Βαλκανική, πέτρινα σπίτια συνήθως με 2 ορόφους και κεραμίδια ξεπροβάλλουν μέσα στα γραφικά ανηφορικά σοκάκια, με όμορφες πράσινες και λουλουδάτες αυλές με την κληματαριά τους και τα σταφύλια να κρέμονται έτοιμα για τρύγο, άλλωστε το χωριό φημίζεται για το κάλο του κρασί. Οι κάτοικοι στα μικρά άλλα καλόγουστα μαγαζάκια τους ή έξω από τις αυλές τους, πωλούν δαντέλες, μαρμελάδες, σταφίδες, σαπούνια, μπαχαρικά, αποξηραμένα λουλούδια, κούκλες, ροδάκινα, σύκα και άλλα φρούτα, κρασί, αφού η γη της Ιωνίας είναι πολύ εύφορη, πωλούν ακόμη και μαστίχα Χίου από το γειτονικό τους, στα παράλια νησί.
Το 1747 ο Κιρκιντζές κατοικούνταν από Χριστιανούς Ορθόδοξους.
Το 1832 υπήρχαν 350 σπίτια και 1500 κάτοικοι, όλοι χριστιανοί, αλλά τουρκόφωνοι. Δεν ήξεραν ελληνικά, αλλά μερικοί διάβαζαν καραμανλίδικα (είναι γραφή τουρκικής γλώσσας με ελληνικά γράμματα αντί για αραβικά). Ελληνικά μιλούσαν ελάχιστοι, κυρίως αυτοί που είχαν εμπορικές σχέσεις σε πόλεις που κατοικούσαν Έλληνες, όπως το Αϊδίνι. Οι ιερείς του χωριού στις εκκλησίες χρησιμοποιούσαν την ελληνική και τουρκική γλώσσα.
Στα τέλη του 19ου αιώνα στο χωριό κατοικούσαν και λίγοι μουσουλμάνοι, που είχαν αναλάβει κρατικές δουλειές, κυρίως φοροεισπράκτορες. Την ίδια περίοδο (1892) αναφέρεται ότι στον Κιρκιντζέ κατοικούσαν περισσότερα από 4.000 άτομα.
Στις αρχές του 20ου αι. υπήρχαν 1.600 σπίτια και κάτοικοι 8.000, σύμφωνα με μαρτυρίες.
Άλλες πηγές, αναφέρουν ότι το 1919 οι κάτοικοι ήταν 7.000 (όλοι χριστιανοί ορθόδοξοι) ενώ το 1921 μειώθηκαν σε 3.500.
Στην μικρασιατική καταστροφή το 1922 το χωριό εγκαταλείφτηκε από τους ορθοδόξους - Έλληνες κατοίκους του, οι οποίοι πήγαν στην Σμύρνη και έζησαν από κοντά την καταστροφή της, όσοι σώθηκαν πήγαν Μυτιλήνη, Χίο, Θεσσαλονίκη και Πειραιά, το 1923 κάποιοι πήγαν και εγκαταστάθηκαν στον Νομό Πιερίας στη σημερινή Νέα Έφεσο.
Στον Κιρκιντζέ υπήρχαν 4 μαχαλάδες, ο απάνω μαχαλάς όπου βρισκόταν η εκκλησία του Άγιου Δημήτριου, σήμερα υπάρχουν μόνο ερείπια, ο κάτω μαχαλάς όπου βρισκόταν η εκκλησία του Αγίου Ιωάννη (υποτυπωδώς αναστηλωμένη σήμερα) όπου φυλάσσονταν το χειρόγραφο ευαγγέλιο του ευαγγελιστή Ιωάννη και χάθηκε κατά τον διωγμό, λειτουργούσε ως μητρόπολη του χωριού και ήταν μια τρίκλιτη βασιλική μετά τρούλου, με διαστάσεις 20,20χ13,40, ο Γκοζλουκ μαχαλέσι στα νότια του χωριού που σημαίνει ο μαχαλάς των καρυδιών και ο ασακί τσαρσί, ο μαχαλάς με τα περισσότερα καφενεία.
Στην είσοδο του χωριού υπάρχει το εστιατόριο ΑΡΤΕΜΙΣ με την μεγάλη αυλή όπου σήμερα υπάρχουν πολλά τραπεζάκια με κόσμο να τρώει ή να πίνει τον καφέ του, πρόκειται για το μεγάλο σχολείο του Κιρκιντζέ λόγω του μεγέθους του, που κτίστηκε τον 20 αιώνα και στο εσωτερικό του λειτουργεί μουσείο με σχολικά εκθέματα (μαυροπίνακες, αριθμητήρια, απολυτήρια κ.α.) βγαλμένα από άλλες εποχές.
Σήμερα στο χωρίο μένουν περίπου 600 άνθρωποι που ασχολούνται με αγροτικές εργασίες και τον τουρισμό. Λειτουργούν πολλά καταλύματα στα ανακαινισμένα σπίτια του χωριού, ένα από τα πιο όμορφα της Τουρκίας, που θυμίζει Ελλάδα και πραγματικά αξίζει να το επισκεφτείς να περπατήσεις στους μαχαλάδες και να φωτογραφίσεις τα όμορφα ανακαινισμένα σπίτια και ξενώνες, να πεις τουρκικό καφέ και τσάι, να φας λουκούμια στα καφέ του χωριού κάτω από κληματαριές να παρασυρθείς και να χαθείς στα πλακόστρωτα δρομάκια του, παίρνοντας μαζί σου θετική ενεργεία για καινούργιες περιηγήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου